Za kilka dni wejdziemy w Wielki Post, czyli okres liturgiczny naznaczony pokutą, wezwaniem do nawrócenia i rozważaniem męki Jezusa Chrystusa.

Warto potraktować go jako dar i nie zmarnować, bo jest szczególnym czasem łaski. Poruszająco brzmią słowa św. Jana Marii Vianney’a wypowiedziane podczas jednego z kazań. Ten świątobliwy proboszcz z francuskiego Ars, który na własne oczy widział spustoszenie uczynione w sercach ludzi w wyniku rewolucji francuskiej, podkreślał: „O, gdybyśmy urodzili się za czasów pierwszych chrześcijan, to zobaczylibyśmy, z jaką świętą radością oczekiwali oni Wielkiego Postu! O, święty dniu zbawienia i łaski, co się z tobą stało? Gdzie się podziała ta święta radość, jaką wówczas przeżywały wybrane dzieci Boże? Tak, wierni chrześcijanie, czas Wielkiego Postu może się obrócić na nasze zbawienie, jeśli będziemy z niego korzystali i współdziałali z łaską Bożą; może jednak przyczynić się do naszego potępienia, jeśli nie będziemy z niego korzystać”.

Przyjaźnie między świętymi nie należą do rzadkości.

Ludzi wybranych przez Boga i obdarzonych szczególnymi charyzmatami często łączyła zaskakująca więź. Bywało, że rozumieli się bez słów, wzajemnie motywowali i wspierali. Tak było chociażby w przypadku św. o. Pio i kandydata na ołtarze o. Dolindo Ruotolo. Dziś są jednymi z najbardziej rozpoznawalnych włoskich duchownych XX w. Jeśli przyjrzymy się ich biografiom i doświadczeniom, okaże się, że dużo więcej ich łączyło niż różniło. Obaj pochodzili z regionu Kampania, obaj urodzili się pod koniec XIX w., obaj byli zakonnikami, kapłanami i mistykami. O. Dolindo był starszy od o. Pio tylko o pięć lat.

Chrystus nie potrzebował sławy, nie chciał, by prawdę o Nim samym objawiały duchy nieczyste - wszystko przecież miało się wyjaśnić w oznaczonym czasie.

Dlaczego warto sięgać po sztukę religijną? Ponieważ umacnia naszą wiarę i wskazuje na najcenniejsze wartości, prawdy oraz dogmaty. Obcowanie z taką twórczością podbudowuje wiedzę i formuje ducha.

Sztuki, która służyła wierze, można poszukać np. w Hiszpanii, a konkretnie w Sewilli. W XVII i XVIII w. powstały tam dzieła, które zadziwiają po dziś. Niektóre na pewno znamy, np. „Pokłon pasterzy”, „Ostatnia wieczerza”, „Niepokalana” czy „Madonna na serwecie” Bartolomea Estebana Murilla. O tych bardziej i mniej popularnych dziełach sztuki sewilskiej doby baroku opowiada książka „Sztuka i wiara” autorstwa ks. prof. Andrzeja Witki.

Odebrano im prawo do swego obrządku, normalnego życia, a nawet pochówku w poświęconej ziemi. Ogołocono ich prawie ze wszystkiego.

Nie zdołano odebrać tylko wiary. Choć mieli być zapomniani na wieki, dziś jaśnieją w chwale nieba i są przewodnikami po naszych duchowych drogach. W tym roku mija 150 lat od męczeńskiej śmierci bł. Wincentego Lewoniuka i jego towarzyszy. Klękając przed ich relikwiami, trudno nie myśleć o tym, jak wielkich cierpień i trudności doświadczyli. Zatrzymując się przy pratulińskim ołtarzu, w którym umieszczone są doczesne szczątki bł. Męczenników Podlaskich, nie sposób skupiać się tylko na proszeniu Boga za ich wstawiennictwem.

Uroczystość Objawienia Pańskiego przypomina nam nie tylko o powszechności zbawienia. Zachęca nas również do uwielbienia Chrystusa.

Warto postarać się, by 6 stycznia nie był kolejnym zwykłym wolnym dniem, w którym odrobimy zaległości w spaniu, odpoczywaniu czy jakichś domowych pracach. Wielu z nas pamięta, gdy jeszcze całkiem niedawno był on dniem pracy. Pomimo obowiązków większość wierzących znajdowała czas, by uczestniczyć tego dnia w Mszy św. Dziś niektórzy pytają, czy można zamiast na Eucharystię pójść na orszak Trzech Króli… Nie! Zachowajmy hierarchię. Msza to przecież bezkrwawa ofiara Jezusa Chrystusa, a orszak to uliczne przedstawienie z elementami śpiewu i modlitwy.

Rozmowa z ks. prof. Markiem Chmielewskim, wykładowcą teologii duchowości na KUL, założycielem i prezesem Polskiego Stowarzyszenia Teologów Duchowości.

Księże Profesorze, dlaczego Narodzenie Pańskie jest jedną z najważniejszych uroczystości dla chrześcijan?

Boże Narodzenie to święto Boga i człowieka. Przypomina ono fundamentalną prawdę wiary, że Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się dzieckiem Bożym. Tajemnica Wcielenia to swoiste dopełnienie historii zbawienia. Za Ojcami Kościoła można mówić nawet o drugim stworzeniu. W Księdze Rodzaju czytamy bowiem, że Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo, to znaczy - jak tłumaczą Ojcowie Kościoła - na obraz i podobieństwo przewidzianego w planach Bożej Opatrzności Wcielonego Syna Bożego.

Trzecią niedzielę Adwentu nazywamy Niedzielą Radości. Jej powodem jest zbliżające się Narodzenie Pańskie, które odmieniło losy świata.

Ta radość odbija się w pierwszej kolejności w liturgii Kościoła, w tekstach czytań, psalmów i antyfon dotyczących przyjścia na świat Jezusa. Słowo „radość” odmienione zostaje w nich przez wszystkie przypadki. Tylko czym ona jest? Papież Franciszek w jednej ze swoich homilii zaznaczał, że „radość jest oddechem, sposobem wyrażania się chrześcijanina”. Przypominał, że to nie coś, co się kupuje albo dokonuje wysiłkiem. „Jest to owoc Ducha Świętego. Tym, który sprawia radość w sercu, jest Duch Święty”.

Parafia św. Stanisława BM w Rossoszu otrzymała relikwie bł. Męczenników Podlaskich.

Instalacja była połączona z rekolekcjami adwentowymi, które poprowadził ks. kan. Jack Guz, kustosz pratulińskiego sanktuarium. Rekolekcjonista już na początku przypominał, że otrzymanie relikwii jest wielkim wyróżnieniem dla parafii. W swoich naukach nieustannie powracał do tematu wiary i do przykładu, jaki dali nam unici z Podlasia. - Poznanie Boga zyskujemy także przez patrzenie na drugiego człowieka. Każdy z nas jest Jego śladem dla tych, którzy są obok nas. Dziś nie chcę wam robić powtórki z prawd katechizmowych. Nie obchodzi mnie, czy co niedziela chodzisz do kościoła, codziennie mówisz pacierz i często się spowiadasz. Obchodzi mnie tylko jedno - twoja relacja z Jezusem.

20 grudnia minie 20 lat od śmierci ks. kan. Romana Soszyńskiego, proboszcza parafii św. Anny w Białej Podlaskiej, który w pamięci wielu osób zapisał się jako gorliwy kapłan, regionalista i miłośnik historii.

Urodził się 29 lutego 1912 r. w Przekopie w gm. Korczew. Znajomi żartowali, że jest dużo młodszy niż pokazuje metryka, ponieważ obchodzi urodziny co cztery lata. Wywodził się z rodziny drobnoszlacheckiej. Jego ojciec dzierżawił młyn. Kiedy mały Roman miał siedem lat, Soszyńscy przeprowadzili się do Siedlec. W miejscu, gdzie stał ich dom, dziś znajduje się park krajobrazowy - po zabudowaniach nie ma żadnego śladu. - Do seminarium trafił trochę przez przypadek.