Bracia i siostry od pokuty
Początki FZŚ sięgają 1221 r. Wtedy to św. Franciszek z Asyżu, wychodząc naprzeciw potrzebom Kościoła i ludzi świeckich żyjących w rodzinach, zaproponował nową formę życia ideałami Ewangelii, nazywając ich „braćmi i siostrami od pokuty”. - Wokół Franciszka zaczęli się gromadzić ludzie, którzy chcieli zostawiać rodziny i domy, by przywdziać habit i pójść drogą franciszkańską przez życie. Franciszek do nich powiedział: „zostańcie tam, gdzie jesteście i tam służcie Panu Bogu” - mówi Elżbieta Myrcha-Jachimczuk z Kotunia, członkini franciszkańskiej wspólnoty. To dla nich napisał regułę życia. - Chodzi w niej przede wszystkim o zachowywanie Ewangelii Chrystusowej, Ewangelii, która nie przestaje przemawiać do człowieka głosem samego Boga i jednocześnie zaprasza do przyjęcia Bożego wezwania pójścia śladami Chrystusa na wzór św. Franciszka z Asyżu. Dzięki regule pierwsi członkowie wspólnoty mogli zachowywać wskazania w niej zawarte i zostać włączonymi w wielką rodzinę franciszkańską, a jednocześnie wykonywać swoje obowiązki rodzinne i zawodowe.
– Warto to podkreślić, że wspólnota nie jest jakąś odskocznią, zaś bycie w niej to godzenie tych obowiązków – podkreśla tercjarka franciszkańska.
Droga do świętości
Pierwsze wspólnoty III zakonu św. Franciszka na ziemiach polskich powstały po przybyciu franciszkanów I zakonu do Wrocławia w 1236 r. i rok później do Krakowa. Przez cały okres średniowiecza oraz w ciągu dalszych wieków wspólnota była bardzo liczna. Niestety, rozwijające się dzieła apostolskie prowadzone przez zakon upadły w okresie międzywojennym lub zostały administracyjnie zlikwidowane w okresie okupacji hitlerowskiej i terroru stalinowskiego. Po II wojnie światowej, w okresie stalinizmu, FZŚ nie mógł oficjalnie istnieć, lecz dzięki modlitwie tych, którzy ocaleli, oraz wsparciu życzliwości kapłanów przetrwał trudny okres.
Odrodzenie III zakonu nastąpiło po II Soborze Watykańskim na podstawie zatwierdzonej w 1978 r. przez papieża Pawła VI reguły FZŚ. ...
HAH