Prace synodalne w diecezji siedleckiej

2 grudnia 2021 r.

Nieustannie w drodze

Papież Franciszek w homilii wygłoszonej podczas Mszy św. na otwarcie Synodu o synodalności postawił pytanie, czy my wszyscy - papież, biskupi, kapłani, osoby konsekrowane, bracia i siostry świeccy - ucieleśniamy styl Boga, który kroczy przez dzieje i uczestniczy w wydarzeniach ludzkości?

Jesteśmy gotowi podjąć przygodę podróży czy też, bojąc się nieznanego, wolimy schronić się w wymówkach typu „nie potrzeba” i „zawsze robiliśmy to w ten sposób”? Pytanie to zdaje się być niezwykle istotne w kontekście pojawiających się głosów podważających zasadność prowadzenia w Kościele konsultacji synodalnej. Jako zagrożenie przywołuje się tutaj praktykę synodalności wspólnot kościelnych Europy Zachodniej, które zdaniem niektórych komentatorów są zaledwie o krok od schizmy, a jako coś pozytywnego ukazuje się Kościół czasów minionych - jako organizację silną i prężną, oddziaływującą na całe społeczności i państwa. Zmagając się z takimi wątpliwościami, musimy najpierw zwrócić uwagę na to, co Kościół mówi sam o sobie, a mianowicie, że jest on Ludem Bożym, który „wśród prześladowań świata i pociech Bożych zdąża naprzód w pielgrzymce” (KK 8). więcej w wersji papierowej » Dostęp SMS

ŚWIADECTWO

2 grudnia 2021 r.

Jestem twoim Pocieszeniem

Moczę delikatnie malutki pędzelek w farbie. Brąz wymieszany z grafitem cienką smugą nanoszę na obrys tęczówki. - Matko - mówię cichutko - niech Twoje powieki nigdy się nie zamykają, niech Twoje oczy dzień i noc czuwają nad moim narodem.

Pochylam się jeszcze mocniej nad jasną twarzą o ciemnych oczach. Modlę się, a mój smutek i troskę zatapiam w Jej spojrzeniu. Modlę się za chorych, za rozbite rodziny, zagubionych, umierających, uchodźców, ocean ludzi i spraw, które wezbraną falą zalewają moje serce... Spod pędzla wyłaniają się źrenice, rzęsy, krople światła w oczach. Powoli, w rytmie mojej modlitwy. Słowo po słowie, kreska po kresce. - Namaluj, Rut, dla mojej córeczki obrazek Maryi do jej nowego pokoju - poprosiła mnie siostra Amelia. Więc maluję. Długo szukałam tego oblicza - czystego i jasnego. Tkliwego i słodkiego. Takiego dla kilkuletniej niewinnej dziewczynki. I znalazłam. Zarysy w innych obrazach, głębię w modlitwie. Mieszam na palecie czerwień, żółć, odrobinę brązu i bieli. Nawet w tym geście jest coś z modlitwy. Kontemplacji. więcej w wersji papierowej » Dostęp SMS