Żyjący na przełomie XII i XIII w. syn możnego rodu Odrowążów habit zakonny przyjął z rąk samego św. Dominika. Realizując - z wielką pasją i oddaniem - charyzmat braci kaznodziejów, Jacek wędrował po świecie, głosił Ewangelię, zakładał klasztory i uzdrawiał. Nieprzeciętną dobroć oraz liczne cnoty dostrzegali w nim współcześni mu i ludzie świeccy, i bracia zakonni.

Grób Odrowąża od początku otaczany był wielką czcią. „W klasztorze krakowskim leży brat Jacek, mocen wskrzeszać zmarłych” - czytamy w zapiskach konwentu krakowskiego z 1277 r. Tak jak za życia czynił liczne cuda, tak i po śmierci hojnie obdzielał łaskami wiernym, którzy upatrywali w nim szczególnego orędownika przed Bożym tronem.

Opowieść o życiu i cudach św. Jacka to istotna część poświęconej mu książki. Zawiera ona także akta świętego, którego dewizą i pragnieniem było wyruszenie z misją głoszenia Ewangelii wszędzie i na wszelkie sposoby, a także wspomnienie o świętym na podstawie relacji dominikanów żyjących z nim pod jednym klasztornym dachem.

Polecam!

AW

Święty Jacek. Życie i cuda, wydawnictwo W drodze, Poznań 2022.

Jak głosi legenda, kiedy w czasie najazdu Tatarów na Kijów Jacek Odrowąż musiał opuścić miasto, zabrał ze sobą Najświętszy Sakrament, by uchronić go przed zniewagą. Wtedy z wielkiej kamiennej figury miała odezwać się Matka Boża: „Jacku, zabierasz Syna, a zostawiasz Matkę?”. „Jakże Cię mogę zabrać, Matko Boża, kiedy Twoja figura jest tak ciężka?”. Jednak na polecenie z nieba, kiedy uchwycił figurę, miała okazać się lekką.

W ikonografii święty przedstawiany jest w habicie dominikańskim - z monstrancją w jednej ręce i figurą Matki Bożej w drugiej. Liturgiczne wspomnienie św. Jacka Odrowąża Kościół katolicki obchodzi 17 sierpnia.