Swoją postawą przekonywali niechętnych i dodawali odwagi nastawionym patriotycznie mieszkańcom wsi i miasteczek. Dziesiątki kapłanów wzięło udział w powstaniu styczniowym i wydarzeniach go poprzedzających.

Osłabienie carskiej Rosji w wojnie krymskiej (1853-1856) i rosnące w siłę stronnictwo tzw. czerwonych zachęcały do wystąpień przeciwko zaborcy. Coraz większej odwagi nabierali również chłopi sprzeciwiający się pańszczyźnie. Taką sytuację wykorzystał Komitet Centralny Narodowy, który wprost głosił chęć organizacji powstania. Wysłannicy komitetu rozjechali się po Królestwie Polskim. W celu tworzenia struktur i angażowania ludzi, z ramienia KCN przybył do powiatu łukowskiego Leon Frankowski. Dość szybko w okolicy powstało przedstawicielstwo komitetu z ks. pijarem Adamem Słotwińskim oraz ks. Stanisławem Brzóską. Choć w wyniku akcji werbunkowej do organizacji zgłaszali się: szlachta, mieszczanie i chłopi, wciąż prace nastręczały trudności.

4 września 1927 r., podczas uroczystości związanych z powrotem wizerunku Matki Bożej Kodeńskiej do Kodnia, miała miejsce niezwykła ceremonia. Tamtego dnia 31 podlaskich unitów zostało wyróżnionych państwowymi oraz kościelnymi odznaczeniami.

Wszyscy otrzymali Złote Krzyże Zasługi i papieskie krzyże „Pro Ecclesia et Pontifice”. W tej grupie było 26 mężczyzn i pięć kobiet. O tym, jak wyglądała ceremonia, można dowiedzieć się z miesięcznika „Wiadomości Diecezjalne Podlaskie” (9/1927). Przed sumą do unitów oficjalnie zwrócił się Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, mówiąc: „Wyście cierpieli za wiarę i za Polskę, gdyż ten, który trwał przy wierze, trwał i przy Polsce. Dlatego w imieniu Pana Prezydenta Rzeczypospolitej i Rządu wręczę wam odznaki honorowe, by w ten sposób nagrodzić wasze cierpienia…”. Po odznaczeniu wojsko zaprezentowało broń, a orkiestra zagrała hymn Polski. Jeden z odznaczonych podziękował w imieniu pozostałych za wyróżnienie i zawołał: „Niech żyje Polska!”.

Często narzekamy: „Bóg do mnie nie mówi”, podczas gdy list od Niego leży w naszych domach zakurzony gdzieś między „Potopem” a książką kucharską.

To Biblia, w której słowo, krok po kroku, może stać się dla nas światłem, wzmocnieniem, wsparciem, napomnieniem, przypomnieniem - w zależności od konkretnej sytuacji, kontekstu, potrzeb i wyzwań. Wystarczy ją tylko otworzyć. Można słuchać Pisma Świętego tylko podczas niedzielnej Mszy św. Ale… jeśli sportowiec chce zdobyć mistrzostwo, nie wystarczy mu jeden trening w tygodniu. On będzie trenował każdego dnia. Tak samo jest ze słowem Bożym. Czytane regularnie zmienia życie każdego człowieka, stając się drogowskazem. Siedem lat temu Monika Soszyńska wraz z mężem i córką uczestniczyli w Mszy św., po której miała miejsce modlitwa wstawiennicza. - To wtedy dotknął mnie Duch Święty - nie ma wątpliwości.

Tymi słowami Tymczasowy Rząd Narodowy w Manifeście wydanym 22 stycznia 1863 r. wzywał ludność do walki przeciwko rosyjskiemu ciemiężcy. Powstanie styczniowe stanowi ważne wydarzenie nie tylko w dziejach Polski, ale również Białorusi, Litwy, Łotwy i Ukrainy.

Późniejsze konflikty pomiędzy narodami żyjącymi w granicach przedrozbiorowej Rzeczypospolitej nie zatarły pamięci o wspólnie przelanej krwi podczas tego największego i najdłużej trwającego zrywu wolnościowego w okresie niewoli. Współcześnie ochotnicza jednostka białoruska walcząca w ramach Sił Zbrojnych Ukrainy przeciwko rosyjskim agresorom nosi imię Konstantego Kalinowskiego, komisarza powstańczego Rządu Narodowego na Litwę i Białoruś, powieszonego na Rynku Łukiskim w Wilnie. W godle pułku obok znaku Pogoni umieszczono dwie daty: wybuchu powstania (1863) i sformowania jednostki (2022). Widnieje na nim również powstańcza kosa skrzyżowana z mieczem.

Miniony rok - chciałoby się powtórzyć za noblistą rodem z Woli Okrzejskiej - to był „dziwny rok”. Obfitował w „rozmaite znaki na niebie i ziemi, zwiastujące jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia”.

Było ich tyle, że - jak mówi autor „Trylogii” - nawet gdyby ktoś chciał je wszystkie wymienić, „brakłoby mu wołowej skóry do ich spisania”. Rok, w który dopiero co wkroczyliśmy, zapowiada się na równie osobliwy, tym bardziej że jest to rok wyborczy. A skoro jesienią wszyscy w podskokach mamy biec do urn, to - zgodnie z mottem Alfreda Hitchcocka: „Każdy film powinien zacząć się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie wzrastać” - od swoistego trzęsienia ziemi rok tenże się rozpoczął.

Studniówka. Tradycyjnie styczniowy temat. Od paru już lat ukierunkowany głównie na związane z nią wydatki, co oraz częściej przywołuje kwestię zapraszania na tę uroczystość nauczycieli.

Były czasy - tym, którzy już trochę na tym świecie żyją, wydają się wcale nieodległe - kiedy studniówkowe uroczystości gromadziły nie tylko nauczycieli uczących, ale też emerytów. Wtedy miejscem tych imprez obowiązkowo była szkoła, a dekoracje przygotowywali sami uczniowie. Wiązało się to z niemałym zamętem: założone arkuszami papieru korytarze pachniały świeżą farbą i - budzącą tyleż radości, co i niepokoju - nieuchronnie nadchodzącą dorosłością.

Rozpoczęły się spotkania parafialnych rad duszpasterskich organizowane w pięciu rejonach naszej diecezji. Mają one charakter szkoleniowo-formacyjny.

Celem spotkań jest ożywienie, skuteczna działalność oraz właściwa formacja członków - wyjaśnia bp Kazimierz Gurda w komunikacie wydanym na tę okoliczność. Spotkania mają związek z nowym rokiem duszpasterskim przeżywanym pod hasłem „Wierzę w Kościół Chrystusowy”. Jak czytamy w komunikacie, zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego parafialna rada duszpasterska stanowi ciało doradcze, które pod kierownictwem proboszcza parafii przyczynia się do ożywienia działalności pasterskiej. „Jest to gremium, w którym wierni uczą się współodpowiedzialności za Kościół parafialny, duszpasterstwo oraz za formację ludu Bożego i pełnienie misji Chrystusa w świecie tak, aby głoszona była ludziom Ewangelia i dokonywało się ich uświęcenie. Dzięki temu kapłani nie są, bynajmniej, zwolnieni ze swoich obowiązków duszpasterskich, a otrzymują wsparcie w realizacji powyższych zadań”.

Parafia św. Anny w Jeleńcu była gospodarzem pierwszego diecezjalnego zjazdu koordynatorów parafialnych ruchu szensztackiego.

Władze diecezji odpowiedziały na prośbę koordynatorów i w grudniu 2022 r. powołały duszpasterza tego ruchu. Decyzją biskupa został nim ks. dr Adam Kulik, który od razu przystąpił do działania. Efektem jest spotkanie koordynatorów z całej diecezji, które odbyło się w niedzielę 15 stycznia w Jeleńcu. Uroczystości rozpoczęły się od adoracji Najświętszego Sakramentu. Następnie, o 12.00, została odprawiona uroczysta Msza św., której przewodniczył ks. A. Kulik. Wzięli w niej również udział: ks. Bogusław Mich, proboszcz parafii św. Marii Magdaleny w Tuchowiczu; ks. Mariusz Szyszko, proboszcz parafii św. Sebastiana w Brzezinach; ks. Łukasz Wardak, wikariusz parafii Podwyższenia Krzyża św. w Łukowie; ks. Marcin Wesołowski, wikariusz parafii katedralnej w Siedlcach; ks. Damian Gadamer, wikariusz parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Komarówce Podlaskiej, i zaprzyjaźniony od lat z parafią w Jeleńcu ks. Krzysztof Piórkowski.

W ostatnich tygodniach dowiedziałam się o 31 unitach, którzy w 1927 r. zostali odznaczeni papieskim krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice. Udało mi się odnaleźć imienną listę wyróżnionych. W trakcie poszukiwań natknęłam się też na kolejne opracowania i wspomnienia o tematyce unickiej. Tego, co wycierpieli podlascy unici, nie da się ani w pełni opowiedzieć, ani zrozumieć. […]