Unijni urzędnicy nie ustają w wysiłkach, aby uprzykrzyć życie ludziom konsumującym mięso.

Na naszych talerzach wkrótce mogą pojawić się chrabąszcze, szarańcza, koniki polne czy inne insekty, które mają stać się alternatywą dla schabowego. Póki co zielone światło dostały świerszcze, na razie oficjalnie w postaci mączki, która od 24 stycznia może za zgodą Unii Europejskiej pojawiać się na sklepowych półkach. Skoro mowa o mące, to w grę wchodzą także wszelkiej maści wyroby na jej bazie, np. makarony czy ciastka. Wszystko to, oczywiście, w trosce o przyszłość naszej planety. Według prognoz w 2050 r. Ziemię będzie zamieszkiwać prawie 10 mld ludzi. Odpowiedzią na konieczność zapewnienia pożywienia rosnącej populacji ma być właśnie spożywanie owadów. W grę wchodzą także koszty produkcji - mniejsze zużycie wody i prądu niż przy produkcji mięsa. Poza tym insekty czy owady można hodować w niewielkich, zamkniętych pomieszczeniach, podczas gdy do hodowli bydła potrzebne są duże obszary ziemi. No i jest jeszcze aspekt klimatyczny.

W XXI w., aby trafić do celu, niepotrzebne są papierowe mapy, nie trzeba też pytać o drogę przypadkowo spotkanych na ulicy ludzi.

Wystarczy włączyć nawigację samochodową lub mapę w smartfonie, wpisać cel i… ruszyć przed siebie! Generalnie systemy są dziś bezbłędne, zdecydowanie przewyższające poziomem technologicznym te sprzed lat. Na bieżąco aktualizują warunki drogowe, sugerują objazdy itp. Głos płynący z głośnika zawsze jest spokojny, stonowany, budzący zaufanie. Jeśli jednak chodzi o podróż, póki co (dopóki nie spowszednieją tzw. samochody autonomiczne) wybór drogi należy do kierowcy. Bywa, że nawet jeśli korzysta z nawigacji, zdarzy mu się przegapić zjazd, wjechać nie w tę, co trzeba, ulicę, pomylić kierunki. Jak się wówczas zachowuje komputer? Przez chwilę na wyświetlaczu coś miga, pulsuje, potem pojawia się komunikat:  „Wyznaczam nową trasę!” Po kolejnym błędzie: „Wyznaczam nową trasę!” Cel jest określony, system niestrudzenie kieruje w jego stronę. Nie ma limitu błędów, zniecierpliwienia, fochów.

Ja tylko sprawdzę WhatsAppa, zajrzę na facebooka. I zaraz zacznę się modlić, wezmę się za odrabianie lekcji, do pracy. Chwilka, moment. Ile tych „chwil” zbiera się w ciągu dnia? 20, 40, 90, więcej? Narzekamy na brak czasu, a okazuje się, że on jest w nadmiarze. Tylko my bezsensownie go marnotrawimy.

Temat kompulsywnego korzystania z internetu i jego zasobów, problem fonoholizmu, cyberzaburzeń, tzw. syndrom FOMO (skrót od „fear of missing out” - strach przed wylogowaniem, lęk, że ominie nas coś ważnego w sieci) itd. powracają cyklicznie podczas poważnych konferencji naukowych i spotkań nauczycieli z rodzicami. To jeden z najgorętszych obecnie terapeutycznych problemów. Ciągle jeszcze bardziej dostrzegamy skutki niż przyczyny niepokojących zachowań dzieci i młodzieży, spowodowanych niewłaściwym korzystaniem z technologicznych dobrodziejstw, ale też powody swojego wewnętrznego rozdygotania i zmęczenia, notorycznego braku czasu na sprawy ważne. Narzekamy, że „życie ucieka nam przez palce”, że „zassany” w ciągu dnia chaos medialny nie pozwala spokojnie zasnąć, ale z drugiej strony niewielu z nas zdecyduje się np. na odinstalowanie social mediów ze swojego telefonu (przy okazji też Netflixa z telewizora) - choćby na Wielki Post czy Adwent. Jeszcze mniej zastanawia się, co by było, gdyby zmarnowany tam czas przeznaczyć np. na… czytanie książek? I czy życie bez internetu w XXI w. jest jeszcze możliwe?

Doświadczenie pracy z osobami niepełnosprawnymi uczy wdzięczności i otwiera na inny świat. To są wielcy ludzie - mówi o swoich podopiecznych ks. Łukasz. I zachęca do wstępowania w szeregi stowarzyszenia, którego celem - obok integracji i różnych form pomocy - jest aktywne uczestnictwo chrześcijan we wspólnocie Kościoła.

Początek roku w siedleckim oddziale Katolickiego Stowarzyszenia Niepełnosprawnych Diecezji Siedleckiej upływa pod hasłem sprawozdań finansowych. - Rozliczamy zrealizowane projekty i aplikujemy o nowe środki - mówi Alina Woźna, prezes KSN. Chwaląc wieloletnią współpracę stowarzyszenia z miejskimi instytucjami: urzędem miasta, MOPR czy PCPR, zaznacza, że pozyskane wsparcie przekłada się na atrakcyjność oferty programowej adresowanej do członków KSN. A ta od lat jest sprawdzona i przez wszystkich ceniona - zwłaszcza letni plener. - Wakacyjne wyjazdy cieszą się wielkim powodzeniem. Na plener KSN-owicze czekają przez cały rok - potwierdza pani Ala. Wypoczywali i nad morzem, i jeziorami. Ostatnio bawili w Okunince nad Jeziorem Białym. W tym roku planują wyjazd na Mazury. - Nasza baza to Krutynianka położona we wsi Krutyń nad rzeką Krutynią. Wyjeżdżamy w pierwszej połowie lipca - zdradza, przypominając, iż letnie plenery sprzyjają integracji i terapii przez sztukę. Przy pomocy wolontariuszy osoby niepełnosprawne biorą udział w zajęciach muzycznych, plastycznych i sportowych.

Dorośli ministranci mówią, że na taką służbę zawsze jest dobra pora. Na swoim przykładzie pokazują, że wiek nie gra roli, że liczą się chęci, wiara i pragnienie bycia bliżej Boga.

Opowiadają raczej lakonicznie, bez używania wielkich słów, ale w ich głosie czuć radość, satysfakcję i dumę. Widać, że odnajdują się w ministranckiej służbie. - Cztery lata temu ks. Andrzej Danieluk, nasz ówczesny kapelan, zmobilizował ojców kandydatów do bierzmowania, by spróbowali swoich sił w ministranturze - wspomina Grzegorz Rękawek należący do Stowarzyszenia „Rodzina Rodzinie” działającego przy garwolińskiej kolegiacie. - Zgłosiło się nas chyba około dziesięciu. Do dziś zostało tylko kilku. Nasza służba miała być rodzajem świadectwa dla dzieci - tłumaczy. - Najpierw zostałem lektorem, skończyłem nawet szkołę liturgiczną - zaznacza Marek Rudnicki z parafii w Komarówce Podlaskiej. - Od dziesięciu lat codziennie chodzę na Eucharystię. Wróciłem do Boga z powodu choroby. Kiedy przyszła pandemia, moje uczestnictwo w Mszy św. stanęło pod znakiem zapytania. Wtedy nasz wikariusz zaproponował mi, bym stanął przy ołtarzu jako lektor i ministrant. Pod takim warunkiem znów mogłem być na liturgii osobiście. Zgodziłem się. Oczywiście ksiądz przygotował mnie odpowiednio do służby. Teraz jestem przy ołtarzu codziennie.

Przykazania Boże są jak znaki drogowe wiodące do nieba, jak napisy z nazwami umieszczone na rogach ulic, żebyśmy wiedzieli, którędy idziemy - mówił św. Jan Maria Vianney.

Tymczasem dzisiaj nie brak głosów, że Dekalog to przeżytek i nijak ma się do współczesnych realiów. Czy rzeczywiście?   Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!

Kiedy dzwonię do Marty, pytając, czy porozmawia o Dekalogu, zgadza się bez wahania. - Ostatnio nawet na kanale Langusta na palmie słuchałam o. Szustaka, który mówił o pierwszym przykazaniu. On ma taki przekaz, że człowiek wszystko rozumie - tłumaczy. - Ale wiesz, zmieniając temat, muszę ci coś powiedzieć. Ostatnio byłam u wróżki. Chcę zmienić pracę i coś pojawiło się na horyzoncie, ale nie potrafię sama podjąć decyzji. Ktoś mądrzejszy musi mi w tym pomóc - oświadcza. Gdy kręcę z niedowierzania głową i chcę coś powiedzieć, nie daje mi dojść do głosu: - Co w tym złego? Grzechem jest bić dzieci, znęcać się nad zwierzętami, kraść, zabijać. A ja staram się żyć, jak Pan Bóg przykazał. Nie rozumiem, dlaczego mam się spowiadać z chodzenia do wróżki - dziwi się poirytowana.

W sobotę 4 lutego w Centrum Charytatywno-Duszpasterskim w Siedlcach 80 osób - przedstawicieli parafii, zgromadzeń zakonnych i wspólnot uczestniczyło w I Szkoleniu Medialnym.

Dostrzegając znaczenie obecności Kościoła instytucjonalnego w przestrzeni internetu, także komunikacji prowadzonej przez parafie, wspólnoty, ruchy czy instytucje kościelne, oraz stale rosnącą liczbę użytkowników mediów społecznościowych w Polsce, Biuro Prasowe Diecezji Siedleckiej wraz z Wydziałem Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej zorganizowało spotkanie szkoleniowe. Jego celem była profesjonalizacja komunikacji Kościoła siedleckiego, wykorzystanie mediów w misji ewangelizacyjnej, a także wymiana doświadczeń i określenie możliwości współpracy na przyszłość.

Światło, którym jest Jezus, rozświetla mroki ziemi i ludzkiego życia - mówił biskup siedlecki Kazimierz Gurda podczas Eucharystii połączonej z liturgią światła i dziękczynieniem za dar życia konsekrowanego.

2 lutego Kościół przeżywa Święto Ofiarowania Pańskiego, a od 1997 r. Dzień Życia Konsekrowanego. Z tej okazji do katedry przybyli zakonnicy i zakonnice, konsekrowane wdowy, dziewice, a także członkowie instytutów świeckich z diecezji siedleckiej. Wspólnie dziękowano za ich codzienną posługę, świadectwo wiary i miłości do Kościoła Chrystusowego, a także modlono się o nowe powołania do wszystkich form życia konsekrowanego. Pierwszym punktem czwartkowego spotkania była konferencja ks. Leszka Woronieckiego SAC.

Rozpocząłem działania zmierzające do budowy biogazowni. Dawałaby ona kolejną szansę, obok instalacji termicznego przekształcania odpadów komunalnych, na pozyskiwanie ciepła i energii elektrycznej - poinformował prezydent  Siedlec Andrzej Sitnik.

Przez dwa dni, 1 i 2 lutego, odbywała się w mieście konferencja „Nowe kierunki kogeneracji”, której celem była dyskusja i przekazanie praktycznej wiedzy na temat metod wytwarzania energii. Wśród poruszanych tematów znalazła się budowa instalacji termicznego przekształcania odpadów komunalnych, do której przygotowuje się miasto. Prezydent A. Sitnik przypomniał, że Siedlce jako pierwsze przeszły całą procedurę i otrzymały dofinansowanie na inwestycję od Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Aktualnie tego typu instalacje chce budować już 39 miast.

Ministerstwo Obrony Narodowej zamierza kupić grunty inwestycyjne należące do powiatu ryckiego. Radni podjęli już w tej sprawie stosowną uchwałę i trwają uzgodnienia między zainteresowanymi stronami.

Okazuje się, iż w grę mogłoby wchodzić powstanie nowej jednostki wojskowej, ale na razie sprawa jest owiana tajemnicą. Jej rąbka uchylił nieco sam szef MON Mariusz Błaszczak, który, goszcząc 28 stycznia na przysiędze 2 Lubelskiej Brygady Obrony Terytorialnej w Lublinie, powiedział, iż niebawem będzie „miał zaszczyt i przyjemność odwiedzić województwo lubelskie i ogłosić powstanie nowego garnizonu”. Oficjalnie wiadomo tyle, że resort jest zainteresowany położonymi przy drodze krajowej nr 48 dwiema działkami w Sobieszynie o całkowitej powierzchni 85 ha. Rozmowy z resortem obrony są prowadzone od dłuższego czasu.