Błogosławieni, czyli szczęśliwi
Błogosławieni wiedzą, że przed Bogiem staje się z pustymi rękami i nadzieją, że On wypełni je swoimi dobrami.
Obietnicę wiecznego szczęścia słyszą także cisi, którzy – na wzór Jezusa – w świecie pełnym cwaniactwa i pychy wybierają drogę pokory. Milczą o nich media, nie wypinają piersi po ordery, a jednak konsekwentnie i z zaangażowaniem budują lepszy świat.
Miłosiernych z kolei cechuje wrażliwość oczu i serca pozwalająca zatrzymać się przy człowieku potrzebującym wsparcia. Nie zastanawiają się, kto jest ich bliźnim, tylko – niczym dobrzy samarytanie – biorą na siebie ciężar opatrywania cudzych ran. I tak bez końca…
Zapowiedź błogosławieństwa kierowana jest również do ludzi umiejących zapłakać nad własnym grzechem. Solidarni w cierpieniu i współczujący nawet przez łzy potrafią dostrzec pociechę podchodzącą od Ojca.
Pragnący sprawiedliwości nie godzą się na braki zastanej rzeczywistości. Nie przymykając oczu na zło, potrafią stawać w obronie pokrzywdzonych. Spragnieni dobra i piękna wydają też bitwę minimalizmowi i bylejakości. Marzą o świecie rozumianym jako niebo na ziemi.
Ludzie czystego serca są niczym dzieci zdolne do zachwytu wśród przeciwności i skore do przekopywania hałd piachu w poszukiwaniu głęboko ukrytego skarbu.
Niosący pokój to ci, którzy w świecie rozdartym przez kłótnie stają się zaczynem pojednania. Potrafią jako pierwsi wyciągać ręce do zgody, nie pamiętając złego i nie pytając, ile razy trzeba przebaczać. Oni już wiedzą, że największym w królestwie niebieskim jest ten, kto umie być sługą.
Obietnicę błogosławieństwa słyszą wreszcie idący za Jezusem także wtedy, gdy boli życie, kiedy trzeba nadstawić karku na polu bitwy o wyznawane wartości. Tacy nie muszą ryzykować, bo mają pewność, że wojna o wieczność już jest wygrana. Mieli szczęście opowiedzieć się zawczasu po zwycięskiej stronie i dlatego słyszą: szczęśliwi jesteście.
AW