Obleczona w słońce
Wszystko zaczęło się 26 września 1683 r. Chłopcy szybko poinformowali o znalezisku okolicznych mieszkańców. Ktoś z miejscowych próbował kilkakrotnie wdrapać się na gruszę, aby zdjąć z niej obraz, jednak za każdym razem spadał z drzewa. Wizerunek udało się wziąć w ręce (po uprzedniej modlitwie) podstaroście z niedalekiej Bordziłówki. Zaobserwowano, że kamień z odbiciem Matki Najświętszej jest mokry, jakby się... pocił. Zaniesiono go do dworu w Bukowicach. Na miejscu „zjawienia” szybko wybudowano drewnianą kaplicę, do której przeniesiono wizerunek. Matka Boża przyciągała do siebie rzesze wiernych. Ludzie modlili się przed Nią gromadnie i doznawali wielu łask, szczególnie uzdrowień. Już w 1700 r. biskup łucki Franciszek Prażmowski wydał dekret, w którym stwierdził, że „zjawiony” obraz należy uważać za cudowny.
– Bardzo często jestem pytany o historię obrazu Matki Bożej Leśniańskiej. Pytają o nią zarówno grupy pielgrzymów, jak i osoby indywidualne, które przybywają do sanktuarium. Czasem zdarza mi się słyszeć: „Ojcze, a gdzie jest ten cudowny wizerunek?”. Tłumaczę wtedy, że leśniański obraz jest umieszczony w głównym ołtarzu, że otaczają go promienie słońca i dwóch aniołów. Ludzie spodziewają się ujrzeć jakiś wielki wizerunek, tymczasem kamień, na którym widnieje nasza Matka ma wymiary 29×31 cm. Myślę, że to dlatego, iż Maryja jest skromna i pokorna i nie tyle chce wskazywać na siebie, co na Jezusa. Wielkość Jej łaski tkwi nie w fizycznej wielkości obrazu, ale w jego wielkiej, duchowej mocy – mówi o. Przemysław Sobczak, wikariusz tamtejszej parafii.
Nasz rozmówca opowiada o zjawieniu nie tylko pielgrzymom. – Co roku o tej niezwykłej historii mówię też moim uczniom ze szkoły. Zwykle przed 26 września zabieram ich do bazyliki, oprowadzam po miejscach związanych ze zjawieniem. ...
AWAW