Młodość jest rzeźbiarką

Najstarsi Rzymianie nie widzieli czegoś podobnego - mówił po uroczystościach Niedzieli Palmowej w 1984 r. 91-letni kard. Carlo Confalonieri. Sędziwy książę Kościoła miał na myśli reakcję młodzieży, która przybyła na wezwanie Jana Pawła II. Nikt jeszcze wtedy nie przypuszczał, że był to początek wspaniałej drogi, której poszczególne przystanki nazwano Światowymi Dniami Młodzieży.

Na zakończenie obchodów Roku Jubileuszowego upamiętniającego 1950 rocznicę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa papież zaprosił młodych do Rzymu i, jak się okazało, ich odpowiedź przekroczyła wszelkie oczekiwania. Las palm, jaki tego dnia wyrósł na Placu św. Piotra, stał się zwiastunem wydarzeń, które zainicjowały fascynującą historię wspólnej wędrówki papieża z Polski i młodzieży całego świata.

Naznaczyła ona niezapomnianym piętnem wszystkie kontynenty, stając się znakiem nadziei. Następny rok (1985) został przez ONZ ogłoszony Rokiem Młodzieży. Z tej okazji Jan Paweł II zaprosił powtórnie młodych całego świata do Rzymu. I tym razem odpowiedź zaskoczyła nawet sceptyków: przybyło 300 tys. osób! To było coś nowego! Atmosfera, jaka wtedy panowała, zapoczątkowała zupełnie nową jakość w relacji, która dotąd kojarzyła się ze skostnieniem i zachowawczością. Wkrótce Ojciec Święty oświadczył, iż chciałby, aby spotkania były kontynuowane cyklicznie. Konkretnym wyrazem tego pragnienia stały się Światowe Dni Młodzieży.

Encyklika młodych

Z okazji rzymskiego spotkania papież napisał list apostolski do młodzieży całego świata, który zatytułował „Parati semper”. Często jest on nazywany „encykliką młodych”. Orędzie zapoczątkowało serię dokumentów wydawanych w związku z kolejnymi spotkaniami, które razem stanowią – jak to się często dziś podkreśla – elementarz w szkole wiary, do której św. Jan Paweł II zaprosił swoich młodych przyjaciół. ...

Ks. Paweł Siedlanowski