A tu pospolitość skrzeczy
Jesteśmy narodem indywidualistów, których nie da się jednoznacznie zdefiniować, czy gromadą nieuświadomionych ignorantów niepotrafiących sobie poradzić z szarą rzeczywistością? Zatraciliśmy umiejętność perspektywicznego myślenia czy przesłoniły nam ją doraźne, ordynarne cele? Potrafimy tylko pięknie walczyć, jeszcze piękniej umierać? A pięknie żyć?
Zostawcie to Polakom,
dla nich nie ma nic niemożliwego – mówił podobno Napoleon Bonaparte. Historia zresztą pokazuje, że według tej zasady niejednokrotnie też Polaków traktował. To stwierdzenie można by przywołać, przypominając wydarzenia roku 1920, kiedy dopiero co odzyskana niepodległość zachwiała się w posadach. Nie tylko zresztą nasz narodowy byt stanął pod znakiem zapytania, ale i losy Europy. Warszawska wiktoria z 15 sierpnia uznana została za jedną z najważniejszych bitew świata, jej przypisano zatrzymanie bolszewickiego pochodu na zachód. Bywa też nazywana drugim Wiedniem. Bo ocaliła Europę – tym razem przed zalewem komunizmu. „Cud nad Wisłą”, pomimo upływu 90 lat, Polacy wciąż pamiętają. W rocznicę bitwy prezydent Komorowski uhonorował w Ossowie Orderem Orła Białego księdza Ignacego Skorupkę – bohaterskiego kapłana bitwy warszawskiej. – Chylimy czoła przed bohaterami tamtych dni – powiedział w swoim przemówieniu. – Czujemy się nie tylko ich spadkobiercami, ale również czujemy wielką narodową wdzięczność za ofiarę, która służyła Najjaśniejszej Rzeczypospolitej – przekonywał.
Jakby na ironię prawie jednocześnie z tą uroczystością miała się odbyć inna – firmowane akceptacją najwyższych władz odsłonięcie pomnika honorującego żołnierzy bolszewickiej armii. ...
Anna Wolańska