„Podwładny powinien przed obliczem przełożonego mieć wygląd lichy i durnowaty, tak by swoim pojmowaniem sprawy nie peszyć przełożonego”.

Słowa przypisywane twórcy imperialnej Rosji Piotrowi I Aleksiejewiczowi Wielkiemu jak ulał pasują do najmłodszego dziecka rządu. Mowa o ministrze ds. Unii Europejskiej Adamie Szłapce, którego w czerwcowy, przedłużony z racji Bożego Ciała weekend premier Donald Tusk mianował rzecznikiem prasowym rządu. Intensywną pracę na nowo powierzonym stanowisku pan rzecznik rozpocznie po zakończeniu polskiej prezydencji w Radzie UE, czyli z początkiem lipca. Po pierwszym premierowym występie Szłapki widać, że jest to osoba odpowiednio dobrana do poziomu intelektualnego całego rządu.

Okrężna to chyba najbardziej oblegana - a przez to też niebezpieczna - w czasie wakacji ulica w Siedlcach.

Jak tylko „słońce Raka zagrzewa”, to wysypują się na nią tabuny i pieszych, i zmotoryzowanych niekoniecznie mających w poszanowaniu przypisane im zakazy i nakazy. Ale takiego zgromadzenia, jak w weekend 21-22 czerwca, jeszcze tutaj nie było. A wszystko za sprawą zlokalizowanego nad siedleckim zalewem hip-hopowego festiwalu. 20 tys. biletów w słusznej cenie rozeszło się po ludziach już na 46 dni przed imprezą. A jak takich zabrakło, to pojawiła się ostatnia szansa, czyli bilety dla desperatów, którzy utworzyli kolejkowego węża przy reprezentacyjnym (czyt. najbardziej krytykowanym) nadzalewowym przybytkiem.

Pan Sławosz, podobnie i pan Donald - w pierwszej połowie czerwca nie polecieli. Pierwszemu z powodu usterek technicznych rakiety nie wypaliła podróż ponad nieboskłon.

Drugiemu wciągnięci w pułapkę koalicjanci nie pozwolili odlecieć w polityczny niebyt. Pierwszy nie zdołał wykonać w przestrzeni pozaziemskiej paru eksperymentów dotyczących zdrowia mózgu, flory bakteryjnej jelit czy układu odpornościowego człowieka. Za to drugiemu dano szansę poeksperymentowania z narodem i przeprowadzenia na żywym organizmie jeszcze paru kosmicznych testów. Jak ten pierwszy już wzniesie się w przestworza (możliwe, że nastąpi to 19 czerwca), to kilkunastu mieszkańców kraju nieposiadającego żadnej elektrowni atomowej ani choćby fabryki własnych samochodów tudzież telewizorów będzie sobie nieco mogło na papierze podrasować zawodowy życiorys.

Jest takie powiedzenie, które cytujemy sobie często dla podkreślenia bezwzględności przemijania i upływającego czasu: święta, święta i... po świętach.

Wielka szkoda, że wspomniane powiedzenie ma dosyć ograniczoną uniwersalność i nie uda nam się zastosować go w innym przypadku, np. wyborczym. Próbę możemy rzecz jasna podjąć i mruknąć sobie pod nosem: wybory, wybory i po wyborach, ale mruknięcie to zostanie zaraz skutecznie zagłuszone powyborczym hałasem, które z ogromną i agresywną skutecznością zajmuje miejsce przedwyborczej ciszy. Już kiedyś pisaliśmy, że tak naprawdę wyborcza kampania trwa przecież permanentnie i czasu na oddech nie pozostawia zbyt wiele. A szkoda, bo trudno czasem ten powyborczo-przedwyborczy hałas znieść. I nie tyle ze względu na jego natężenie, co generowane treści.

Po „Zielonej granicy” świat sztuki (ma się rozumieć - wysokiej!) zaprezentował w warszawskim Teatrze Studio nową artystyczną rzeczywistość. Tym razem spektakl wyreżyserowany przez Piotra Pacześniaka na podstawie tekstu mieszkającego od kilku lat w Polsce Białorusina Mikity Iłinczyka „2049: Witaj, Abdo”. Z osadzonego w przyszłości (tytułowy rok 2049) przedstawienia można się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy. A głównie tego, że kudy tam niemieckim nazistom z II wojny do wspomaganego śpiewaniem „Pieśni Konfederatów Barskich” i cytowaniem „Kordiana” morderczego instynktu Polaków.

Od chwili zakończenia dwugodzinnej kadencji siódmego w historii III Rzeczpospolitej prezydenta w mainstreamowych mediach dyżurni eksperci tłumaczą, dlaczego Rafał Trzaskowski przegrał wyścig o Belweder. I choć na pierwszy rzut oka drugą w ciągu pięciu lat porażką włodarza Warszawy należałoby obciążać przede wszystkim włodarza Warszawy i jego nietuzinkowy sztab doradców, to - jak się okazuje - establishment każe szukać winnych zupełnie gdzie indziej. To, że pan Rafał samozwańczym prezydentem Polski był zaledwie 120 minut, jest wyłącznie winą głupiego i niewyedukowanego społeczeństwa.

Radosław Sikorski - szef polskiego MSZ, posiadacz chobielińskiego dworku i amerykańskiej żony - po spektakularnym pogromie antysystemowego Sławomira Mentzena w jego antysystemowej piwiarni poszedł za ciosem i Kanał Zero Krzysztofa Stanowskiego nawiedził. Przybierając pozę światowego wymiaru polityka i otrzaskanego z elitami Zachodu obywatela, zaprezentował swoje światowo-elitarne poglądy. Między innymi w kwestii wskazania najwybitniejszego Polaka. No to kto dla Sikorskiego jest polską jedynką wszech czasów?

I wszystko jasne. Wiemy, kto wygrał, kto poległ. Kto się raduje, a kto smuci. Męcząca oczy i uszy, pełna zwrotów i zaskoczeń, najbardziej dynamiczna i brudna w najnowszej historii Polski kampania wyborcza na chwilę zawisła na kołku. Na chwilę, bo - jak wiadomo - w kraju nad Wisłą kampanie wyborcze trwają nieustanie. Niemal natychmiast po przeliczeniu głosów rozpoczyna się batalia przed następnym najważniejszym w Najjaśniejszej głosowaniem od chwili ostatniego najważniejszego głosowania. Ale zanim zacznie się wojna - tym razem o parlament - warto w kilku słowach podsumować, jaki obraz Polski ujawnił nam się w szczęśliwie już zakończonej bitwie „o tron”.