Rozmowa z ks. Przemysławem Radomyskim, prefektem Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II w Siedlcach.

Po co człowiekowi post?

Najlepiej określa to pierwsze czytanie ze Środy Popielcowej, kiedy prorok Joel przypomina o tym, by rozdzierać bardziej serca niż szaty. Każda rzeczywistość postu ma przede wszystkim uświadamiać nam naszą zależność od Pana Boga, pokazywać, że nie jesteśmy samowystarczalni i prowadzić do postawienia Go na pierwszym miejscu. Dzisiaj ludzie są przekonani, że mogą mieć dosłownie wszystko, często czyniąc samych siebie bogami. Tymczasem fragment Księgi Rodzaju z pierwszej niedzieli Wielkiego Postu pokazuje ludzi stworzonych przez Boga, którym wszystko zostało dane z Jego łaski. Jednak w tym pięknym i dobrym świecie pojawił się demon, który zaburzył relację między Bogiem i człowiekiem, zadając pytanie: czy to prawda, że Bóg zabrania wam jeść? Chodziło, oczywiście, tylko o jedno drzewo, ponieważ pozostałe nie były objęte zakazem.

O różnicy między zasadami i granicami oraz ich roli w procesie wychowawczym dzieci i młodzieży mówi Małgorzata Mazurek-Pawlik, pedagog, socjoterapeutka, edukator profilaktyki uzależnień, prezes Fundacji Rozwoju i Edukacji „Skrzydła”.

Niemal wszyscy pedagodzy są zgodni co do tego, że dzieciom dobrze dorasta się w rodzinach, w których dziecku znane są pewne normy. Rodzice powinni ustalać zasady czy stawiać granice?

To dobre pytanie na początek, bowiem często w swojej pracy spotykam się z rodzicami, którzy mylą te dwa pojęcia, a rozmowy o granicach często zmieniają się w dyskusje o zasadach. Stąd słyszę od opiekunów, że w ich domu zasady funkcjonują, twardo są wyznaczane i respektowane. Tymczasem w pedagogicznym ujęciu te na pozór bardzo podobne do siebie pojęcia są zupełnie różne. Zasadą bowiem może być np. reguła, że nie korzystamy z telefonu podczas wspólnego posiłku. Natomiast granice mają głębsze podłoże.