Zdobyty przez Chrystusa

Kościół wspomina św. Pawła dwa razy w roku - w czerwcu postać Apostoła Narodów, a w styczniu jego nawrócenie. Dlaczego obchodzimy święto Nawrócenia św. Pawła?

Z ks. dr. Ryszardem Marią Tomaszewskim, paulistą, rozmawia Agnieszka Wawryniuk.

Po zmartwychwstaniu i męczeńskiej śmierci św. Szczepana było to najważniejsze wydarzenie w życiu pierwotnego Kościoła. Nawrócenie św. Pawła postrzegano jako duchowy owoc męczeństwa Szczepana. Chociaż to nie ono wstrząsnęło życiem przyszłego apostoła, lecz dopiero spotkanie z Chrystusem, który w dialogu z Szawłem udającym się do Damaszku identyfikuje się z prześladowanym Kościołem: „Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?” (Dz 9,4). Dopiero wtedy wróg Jezusa stał się Jego przyjacielem – ze wszystkimi tego konsekwencjami, nie wyłączając męczeńskiej śmierci. W swoich listach św. Paweł poczytuje sobie za wielką łaskę, że sam Jezus, bez pośrednictwa innych osób, działał przy jego nawróceniu i nauczał go w licznych objawieniach. To nawrócenie odsłania zatem istotę każdego prawdziwego nawrócenia, które jest zarazem powołaniem, dziełem łaski Jezusa Chrystusa i ludzkiej odpowiedzi na tę łaskę.

W swojej książce „Chrystocentryzm duchowości Rodziny Świętego Pawła” przytacza Ksiądz słowa bł. ks. Jakuba Alberionego, który pisał: „W chwili nawrócenia Paweł umarł dla siebie, a w czasie chrztu narodził się zupełnie nowym człowiekiem dla Chrystusa”. ...

Agnieszka Wawryniuk