Którędy Pańskie iść będą nogi

W naszej kościelnej, ale i narodowej tradycji, uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej nieodłącznie kojarzy się z procesjami eucharystycznymi, przemierzającymi ulice miast i ścieżyny wiosek. Sentymentalizmu tego nie jest w stanie przełamać nawet forsowanie przez media śpiewka o „długim weekendzie”.

Władysław Reymont w powieści „Chłopi” w genialny sposób oddał uczucia i tchnienia duszy, poruszające się w nas w tym dniu: „W kościele zaraz po sygnaturce rozpoczęło się nabożeństwo, dobrodziej wyszedł ze sumą i organy zagrały, ale snadź wnet po kazaniu uderzyły wszystkie dzwony, i huknęli takim śpiewaniem, jaże gołębie porwały się z dachów, i naród jął się wywalać wielkimi drzwiami, a nad nim wychodziły chorągwie pochylone, światła gorejące i obrazy, niesione przez dziewczyny w biel przybrane, zaś w końcu wynosił się czerwony baldach, a pod nim ksiądz ze złocistą monstrancją w ręku wolniuśko zstępował ze schodów. A kiej się jako tako ustawili do procesji, czyniąc wskroś ciżby długą ulicę, obrzeżoną zapalonymi świecami, dobrodziej znowuj zaśpiewał: «U drzwi Twoich stoję, Panie!…» A wszystek naród odgruchnął mu w jeden ogromny, niebosiężny głos: «Czekam na Twe zmiłowanie…» (…) Cała procesja wywaliła się z cieniów smętarza na plac, jaże biały i wrzący od spieki, słońce lunęło w oczy, żywym ogniem prażąc, że już się wolno posuwali wśród bicia dzwonów, śpiewów, w pachnących dymach trybularza i w kłębach kurzawy, jaka się wnet podniesła, wśród świateł i tego kwiecia, sypanego pod nogi dobrodzieja. ...

Ks. Jacek Świątek