Oparte na Oblubieńcu
Siostry profeski wkroczyły do świątyni w uroczystej procesji wraz z biskupem i 12 księżmi. Już pieśń na wejście przesiąknięta była nastrojem miłości, co odbijało się na twarzach zgromadzonych. Jak zauważył biskup, Kościół dał tego dnia siostrom Ewangelię św. Mateusza (Mt 13,24-30), która mimo że jest piękna, trudno ją wprowadzić w czyn. Naturalnym odruchem człowieka jest bowiem eliminowanie zła z życia. Ale jak zauważa biskup: – Dzięki grzechowi wiemy, kto jest naszym Zbawicielem. Kto się trzyma Chrystusa, jest szansa, że zło dobrem zwycięży.
– Jezus narodził się, żeby w swoim ludzkim ciele być związanym, skrępowanym, przybitym do krzyża, by rozwiązało się coś innego. Siostry chcą dać się związać z Chrystusem, by narodził się w nich ten, który rozwiązał wszystko – nauczał biskup. W ostatnich słowach kazania pasterz Kościoła siedleckiego przypomniał po raz kolejny, że siostry mają wyłaniać się z pustyni życia oparte na Oblubieńcu, który nigdy ich zdradzi, nie zostawi bez pomocy.
Ceremonia zaślubin
Wierni odśpiewali Litanię do Wszystkich Świętych, podczas której siostry profeski leżały na ziemi na znak uniżenia, pokornego oddania. Następnie rozpoczęła się ceremonia zaślubin. Siostry klęczały przed biskupem oraz matką generalną i odczytywały formułę ślubów. Wszyscy zgromadzeni mieli wtedy szansę usłyszeć po raz pierwszy obraną przez siostrę tajemnicę, predykat. Do grona sióstr nazaretanek dołączyły: s. M. Christiana od Jezusa – Chleba Życia, s. M. Kanizja od Krzyża, s. M. Elżbieta od Jezusa Chrystusa – Ofiary Miłości,
s. M. Rafała od Jezusa, s. M. Bernadeta od Jezusa, Maryi, Józefa Świętego pełniącego wolę Ojca.
Każda neoprofeska, po złożeniu ślubów, podpisała go własnoręcznie na ołtarzu i złożyła na ręce matki generalnej. Potem otrzymywała od duszpasterza diecezji obrączkę z wygrawerowanym napisem „Mój Miły jest mój, a ja jestem Jego” na znak oddania umiłowanemu nade wszystko Bogu. Innym symbolem towarzyszącym zakładaniu obrączki było otrzymywanie zapalonej świecy na znak spalania się z miłości na chwałę Boga. Ceremonię dopełniło oficjalne przyjęcie – przez matkę generalną – do zgromadzenia nowo wyświęconych sióstr. Rodzice zaś złożyli na ołtarzu decyzję całkowitego oddania swych dzieci na służbę Bogu.
Po Eucharystii nastąpiły podziękowania i specjalne błogosławieństwo, po czym siostry procesyjnie opuściły świątynię. Czekała je jeszcze radość spotkania z rodziną i przyjaciółmi, a po agapie już tylko realizacja słów Franciszki Siedliskiej: „I tak mi się przedstawiło życie Nazaretu: życie miłości, na zewnątrz praca, obowiązek, oddanie się na wszystko, czego Pan Jezus wymaga… Ale tam, w głębi duszy, w życiu wewnętrznym, tam najściślejsze złączenie duszy z Panem Bogiem, miłość najczystsza, poświęcenie, ofiara ciągła, zapomnienie o sobie”.
WIOLETTA EKIELSKA
Nazaretanki
Wszystko zaczęło się od czci do Świętej Rodziny, która przesiąknięta pracą i wychowaniem w duchu miłości stała się przykładem dla sióstr nazaretanek. Na zewnątrz – praca, wewnątrz – zjednoczenie z Bogiem poprzez modlitwę. Charyzmat Świętej Rodziny oddaje obraz umieszczony również na obrazku wydrukowanym z okazji złożenia przez siostry ślubów wieczystych. Oto Maryja klęczy wraz z Józefem w pobożnej modlitwie, a przed nimi wpatrzony w niebo Jezus. Tą, która założyła Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu, była matka Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza – Franciszka Siedliska. Jan Paweł II beatyfikował ją 23 kwietnia 1989 r. W swych ostatnich słowach powiedziała do sióstr: „Miłości, miłości, miłości. Nazaret i niemiłość nie mogą ze sobą mieć nic wspólnego”. Przesłanie to przewodzi siostrom od wielu lat i wspiera je w misji pomaganie rodzinom na każdym etapie. Nazaretanki opiekują się bowiem dziećmi w przedszkolach, domach dziecka, nauczają w szkołach oraz organizują rekolekcje dla rodzin. Przy zgromadzeniu istnieje także Stowarzyszenie Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Pomoc sióstr zaczyna się już od najwcześniejszych dni życia człowieka. To one opiekują się „oknami życia”. Zgromadzenie może się poszczycić 11 męczennicami, które oddały swoje życie za uwięzionych ojców rodzin z Nowogródka. Jan Paweł II beatyfikował je 5 marca 2000 r.
Swoją misję służebnice Pana wykonują, mając w pamięci słowa z herbu zgromadzenia: „Fiat voluntas tua” – „Bądź wola Twoja”. I tę wolę, czasem trudną do przetrwania, wymagającą, usłyszały siostry, które 28 lipca złożyły śluby wieczyste.
(xaa)