A może Bóg chce, bym została… zakonnicą? (II)
„Ona z sercem swym matczynym nieustannie czeka, byś powierzył jej, co gnębi cię”. Wczoraj zauważyłam, że gdy modlę się na różańcu, przychodzą takie myśli, pragnienia i refleksje, które inaczej by nie przyszły. Rodzi się wewnątrz jakaś dobroć i żal za niewierność Bogu.
Zaraz pójdę do kościoła na inaugurację roku akademickiego. Dlaczego zawsze tak bardzo boję się skorzystać z daru przebaczenia?
***
(…) Cały tydzień – dobry, ale u Pana będzie zapisany jako zły. Boję się czy nie chcę? Nie wiem. Wolę nie myśleć. A przecież sumienie krzyczy do mnie coraz głośniej, choć to zagłuszam. Co zrobić? Jak wziąć się za siebie? Dlaczego mam takie wyrzuty sumienia? Dlaczego muszę ciągle myśleć o sobie? Czy wszyscy tak się ciągle nad sobą zastanawiają? Na pewno nie. Te myśli mnie opętały, łącznie z tymi złymi. Mam mętlik, chaos i w ogóle jakieś rozkojarzenie, brak spokoju… To się musi skończyć. Później pomyślę. A może nie odkładać tego? (…)
***
Nie wyobrażałam sobie, że jeszcze raz zejdę na bok. A jednak. Jak to się dzieje i kiedy? Dlaczego? Czy ja tego chcę? To, że się boję pójść zaraz do spowiedzi to moja wina? Czy ktoś się tak boi jak ja? Jak można tak się bać?
Gdy patrzę na innych, zazdroszczę im i myślę, czemu ja się tak boję. Chyba to jest największa kara za popełnione grzechy. Chcieć, a nie móc. Ten lęk odbiera mi siły i uniemożliwia podejście do konfesjonału, a potem brnę z tygodnia na tydzień. Ale ja nie mogę tak sobie pójść. Nie mogę i już! Może to wszystko traktuję trochę inaczej. Przecież wiem, co to znaczy. To nie obrzęd. Mam doskonałą świadomość tego, co robię, co mnie czeka, co myślę i sama potrafię się ocenić. Choć nie wiem do końca, czy Bóg może być ze mnie zadowolony. Co o mnie sądzi?
***
(…) Rousseau twierdził, że człowiek ze swej natury jest dobry. Mylił się. ...