Osteopatia w pediatrii
Osteopatia jest metodą diagnozowania i leczenia manualnego wywodzącą się ze Stanów Zjednoczonych. Jej twórcą - jak wyjaśnia P. Dmowski - był pastor i lekarz, który w 1892 r. założył Amerykańską Szkołę Osteopatii w Kirksville.
Pytany o specyfikę metody, założyciel firmy RehaD tłumaczy, iż podstawą tworzenia technik diagnozowania i leczenia były m.in. zajęcia z anatomii sekcyjnej. – Dzięki temu osteopaci całościowo podchodzą do problemów pacjenta i próbują dotrzeć do przyczyny zgłaszanych dolegliwości. Oddziaływanie terapeuty na miejsca czasem znacznie oddalone od okolicy objawów ma na celu wywołanie mechanizmów naprawczych organizmu – podkreśla P. Dmowski z uwagą, iż osteopatą może zostać wyłącznie lekarz bądź magister fizjoterapii po ukończeniu pięcioletnich studiów podyplomowych.
Po pierwsze: obszerny wywiad
Kiedy i w jakich przypadkach należy zgłosić się do osteopaty ze swoją pociechą? – Leczenie osteopatyczne można rozpocząć najwcześniej od ósmego dnia życia u dzieci donoszonych lub urodzonych po terminie. W przypadku wcześniaków należy kierować się dodatkowo masą i długością ciała oraz stanem ogólnym. Górna granica wieku leczenia dzieci nie istnieje. Nigdy nie jest za późno na zastosowanie terapii – sygnalizuje osteopata.
Pierwszą wizytę rodzica z niemowlakiem poprzedzić powinno – na co zwraca uwagę P. Dmowski – zebranie obszernego wywiadu dotyczącego okresu ciąży i porodu, jak też zachowania niemowlaka podczas pobytu w szpitalu. – Każda matka przed wizytą powinna przeanalizować poszczególne etapy rozwoju dziecka, ponieważ może to znacznie pomóc w dotarciu do przyczyny dolegliwości – uwrażliwia.
Nieinwazyjnie i bezboleśnie
Następnym krokiem – co akcentuje fizjoterapeuta – jest dokładne badanie kliniczne wykonywane przez terapeutę. – Osteopata poszukuje ograniczeń ruchomości w obrębie kręgosłupa i stawów, zmian w napięciu tkanek miękkich oraz różnic w gęstości tkanek okolicy czaszki i trzewi – wyjaśnia, dodając, że leczenie jest nieinwazyjne, bezbolesne i przyjemne dla pacjenta.
– Drugi zabieg w większości przypadków wykonywany jest tydzień po pierwszej wizycie, aby organizm miał czas na wykorzystanie mechanizmów naprawczych. Jeżeli nie dochodzi do nawrotów dysfunkcji, zaleca się wizyty kontrolne co dwa tygodnie (do miesiąca) w pierwszym roku życia dziecka – zaznacza P. Dmowski. – Niejednokrotnie do zlikwidowania problemu wystarczy jeden zabieg. Każda wizyta kończy się zaleceniami do pracy z dzieckiem w domu. Ćwiczenia stają się dla nich uzupełnieniem terapii i zarazem dobrą zabawą, która pomoże w osiąganiu kolejnych etapów rozwoju – podsumowuje.
MOIM ZDANIEM
Piotr Dmowski – fizjoterapeuta, terapeuta dziecięcy, założyciel firmy RehaD, członek stowarzyszenia Fizjoterapia Polska
Każdy świeżo upieczony rodzic uważnie obserwuje swoje dziecko, zastanawiając się, czy rozwija się ono zgodnie z wiekiem kalendarzowym. Pomaga w tym duża ilość ogólnodostępnych artykułów ukazujących się w prasie czy internecie, opisujących rozwój neurofizjologiczny dziecka w okresie od urodzenia do 12 miesiąca życia. Do wymiany poglądów dotyczących niepokojących zachowań niemowląt dochodzi zwłaszcza na forach internetowych. Część z nas sięga również do literatury naukowej, gdzie często znajdują się porady na temat usprawniania dzieci w pierwszych miesiącach życia. Mało który rodzic podejmuje jednak decyzję o rehabilitacji swojego dziecka bez wcześniejszej wizyty u lekarza specjalisty neonatologa lub pediatry. Jeżeli wykryte zostaną nieprawidłowości, jest ono kierowane do innych specjalistów bądź na zabiegi fizjoterapeutyczne. Pomiędzy tymi etapami znajduje się miejsce dla osteopatii.
Co leczy osteopatia?
Lista schorzeń, jakie można leczyć za pomocą technik osteopatycznych:
Asymetrie tułowia;
Ograniczenia ruchomości kręgosłupa i stawów;
Asymetrie głowy (plagiocefalie);
Refluks żołądkowo-przełykowy;
Kolki;
Zaparcia;
Niedrożność kanalika łzowego;
Zapalenie ucha środkowego;
Kręcz szyi;
Przewlekłe zapalenia płuc i oskrzeli;
Wzmożone napięcie;
Dysplazja stawu biodrowego;
Uszkodzenia splotu ramiennego;
Zagrożenie nagłą śmiercią łóżeczkową;
Zaburzenia ssania i połykania;
Dzieci, które nie chodzą do 18 miesiąca życia albo nie siadają do 10 miesiąca.
Dzieci nadpobudliwe, płaczliwe oraz często wybudzające się w nocy.
WA