Działalność społeczna Kościoła w czasach komunizmu
Dotyczy on stosunkowo mało dotychczas rozpoznanej naukowo problematyki bezpieczeństwa społecznego opartego na zachowaniu własnej tożsamości narodowej jako głównego czynnika solidarności społecznej, który umożliwia pokonywanie różnorodnych zagrożeń w wymiarze wewnętrznym, zewnętrznym, regionalnym i globalnym - mówi dr Joanna Ważniewska z Instytutu Nauk Społecznych i Bezpieczeństwa Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.
Rozmowa z dr Joanną Ważniewską z Instytutu Nauk Społecznych i Bezpieczeństwa Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.
Celem było przedstawienie działalności duchowieństwa rzymskokatolickiego w zakresie bezpieczeństwa społecznego mieszkańców diecezji siedleckiej, czyli podlaskiej w latach 1956-1970 oraz ukazanie znaczenia tej działalności dla poczucia bezpieczeństwa mieszkańców diecezji wraz z przedstawieniem znaczenia Kościoła i religii w życiu człowieka oraz solidarności i oporu społecznego w warunkach zagrożenia podstawowych wartości i praw człowieka w ówczesnej przestrzeni społecznej.
W historii powojennej Polski był to okres szczególny dla zachowania polskiej tożsamości narodowej i solidarności społecznej opartej na poczuciu wspólnoty. Istnienie oraz trwanie tej tożsamości było zagrożone w wyniku zmian geopolitycznych, które nastąpiły po zakończeniu II wojny światowej i znalezieniu się Polski w orbicie wpływów Związku Radzieckiego, czemu towarzyszył brak suwerenności państwa polskiego oraz znaczny stopień sowietyzacji ustrojowości Polski. Wówczas Kościół rzymskokatolicki, jako instytucja niezależna od władzy państwowej i wspólnota wiernych, kolejny raz ukazał swoją znaczącą rolę w tworzeniu bezpieczeństwa społecznego oraz zachowaniu tożsamości narodowej. ...
HAH