Pod młota żelazem

Po drugie zaś dlatego lubię układać z kawałków pełne obrazy, gdyż pozwala to ćwiczyć się w spostrzegawczości i wykształca umiejętność szybkiego dostrzegania całości nawet wówczas, gdy elementy są bezładnie rozsypane. A to stanowi doskonałe przygotowanie do oceny sytuacji życiowych. Ponadto uczy cierpliwości, by nie od razu formułować sądy i oceny. Wspominam o tym moim sposobie spędzania wolnego czasu, gdyż wydaje mi się on wręcz konieczny przy dzisiejszym pędzie wydawanych ocen, zwłaszcza w sferze politycznej i społecznej.

Rysą chorej niemocy skażone

Tornado ocen, jakie wybuchło po przedstawieniu jako kandydata Polski na stanowisko przewodniczącego Rady Europejskiej Jacka Saryusz Wolskiego (dla większości młodych i nie tylko kadr pewnej partii opozycyjnej Syriusza Wolskiego, co tłumaczą zbytnim przywiązaniem do lektury książek niejakiej pani J.K. Rowling), wykazało dość dokładnie, iż w imię prezentacji własnych emocji można cokolwiek omijać logiczne myślenie. Nikt jednak nie zauważył dość nerwowych oraz zintensyfikowanych działań dyplomatycznych, podejmowanych przez poszczególne państwa unijne w związku z planowanym w marcu szczytem w Brukseli. Główna teza narracji na okoliczność niepopierania przez polski rząd kandydatury D. Tuska skupiła się na śledzeniu – z jednej strony – zaciekłości i mściwości J. Kaczyńskiego i wiernych jemu pretorianów z PiS, z drugiej zaś na biadoleniach, iż odpychając kandydaturę „mesjasza” z Gdańska, rządzący wykazują się ignorancją w polityce zagranicznej i spychają Polskę na margines unijnego folwarku. Trochę dziwnie to brzmiało wobec zapowiedzi ministra spraw zagranicznych Niemiec, który dosłownie w tym samym czasie poparł zaproszenie naszego kraju na spotkanie G-20. Po prawej zaś stronie sceny politycznej podniosło się larum, że znowu ktoś zaspał i za późno wyłoniliśmy naszego kandydata. Czy rzeczywiście za późno? Mamy dzisiaj niezwykłą zdolność szybkiego zapominania. Jak pisał Marcin Wolski w jednej ze swoich powieści, jest to pamięć aktora, który po 20 minutach zapomina swoją rolę, by móc grać inną. Nikt z nas nie pamięta już wysuwanych w czasie szczytu UE na Malcie rozmaitych rozwiązań w sprawie reformy unijnego traktatu, a szczególnie podnoszonej tam kwestii dalszej i jeszcze głębszej integracji, zmierzającej bezsprzecznie w stronę budowy państwa federacyjnego, wchłaniającego dzisiejsze państwa narodowe. Wystarczy sięgnąć chociażby do listu D. Tuska wystosowanego do przywódców państw członkowskich, w którym z jednej strony przekonywał on do przyspieszenia w kwestii integracji państw europejskich, z drugiej zaś jako jedno z zagrożeń dla jedności UE wskazywał „wzrost nastrojów antyunijnych, nacjonalistycznych, coraz częściej ksenofobicznych, w samej Unii. Egoizm narodowy staje się dla wielu atrakcyjną alternatywą dla integracji, a tendencje odśrodkowe dodatkowo żywią się błędami tych, dla których ideologia i instytucje stały się ważniejsze niż interesy i emocje ludzi”. Co więcej, zagrożeniem miałyby być również „zanik wiary w sens politycznej integracji, uległość wobec populistycznych argumentów i zwątpienie w fundamentalne wartości liberalnej demokracji”. Otóż te słowa przypomniałem sobie, gdy we wtorkowy ranek przeczytałem doniesienia o postanowieniach czterech państw unijnych w Wersalu. Dziwnie podobnie brzmiały wypowiedzi tychże czterech polityków w kontekście listu D. Tuska.

Wykonać mi trzeba dzieło wielkie, pilne…

Przyznam się, że po opublikowaniu postanowień z Wersalu, pod którymi podpisały się rządy Niemiec, Francji, Włoch i Hiszpanii, przypomniałem sobie inną konferencję, w której brały udział te same państwa, z tym że zamiast Hiszpanii była Wielka Brytania. To układ monachijski z 1938 r. Jeden z historyków podsumował tamto wydarzenie dość dosadnie: „Ślepocie lub cynizmowi polityków towarzyszyło zagubienie opinii publicznej. Nie widziała katastrofy niesionej przez kapitulację w Monachium. Daladier spodziewał się gwizdów, a powitany został już na lotnisku owacją Francuzów. Chamberlain otrzymał 40 tys. listów gratulacyjnych, chociaż wymachiwał świstkiem papieru i kłamał, ku radości tłumu, że przywozi pokój”. Owszem, jest różnica nie tylko w latach i formach rządów istniejących dzisiaj w wyżej wspomnianych krajach, ale również w podstawach tychże postanowień. Przynajmniej dwa spośród tych krajów czeka w najbliższym czasie polityczne trzęsienie ziemi, więc ich deklaracje są cokolwiek puste. Jest jednak coś wspólnego: otóż i w jednym, i w drugim przypadku realizowana jest koncepcja Niemiec, które z uporem maniaka wracają do koncepcji Mitteleuropy. I ponownie straszą pozostałe państwa ukróceniem bezpieczeństwa obronnego. Mając jednak w pamięci ów tekst D. Tuska, nie sposób nie dostrzec, że koncepcja ta przygotowywana była już od dawna. Dlatego nie dziwi wzmożona od półtora roku praca dyplomatyczna w ramach Czworokąta Wyszehradzkiego. I nie dziwi torpedowanie tychże działań polskiej dyplomacji przez Niemcy i Francję przy pomocy usłużnych idiotów z pozostałych państw. Ale również nie może dziwić „nagła” inicjatywa Polski w sprawie przewodniczącego Rady Europejskiej. Skoro D. Tusk jednoznacznie określił siebie jako człowieka związanego z tymi planami, w interesie Polski nie jest utrzymywanie go na tym stanowisku.

Niżbyś żyć miało własną słabością przeklęte…

Nie mam złudzeń, że państwa wspomniane wyżej nie dopuszczą nawet do przesłuchania kandydata Polski. Wystąpienie z podniesioną przyłbicą świadczy już nie o sondowaniu opinii międzynarodowej, ale o podjętych postanowieniach. Służyć temu będzie również kupczenie wieloma innymi sprawami, jak urzędy, fundusze etc. W końcu „i szczenięta jedzą z odrobin, które padają z stołu panów ich”. Jakoś współbrzmią z tym słowa ze wspomnianego już listu D. Tuska: „Rozpad UE nie doprowadziłby do przywrócenia mitycznej, pełnej suwerenności jej krajów członkowskich, ale do realnego uzależnienia każdego z nich od wielkich potęg światowych: Stanów Zjednoczonych, Rosji, Chin. Niezależni możemy być tylko razem”. Cóż, wydaje się, że owa niezależność opierałaby się na zależności od wielkich. Może więc lepiej zbudować własny układ, w którym nasz głos będzie się liczył i nie będzie skomleniem szczeniaczka pod suto zastawionym stołem panów?