Zapalał się, gdy mówił o miłosierdziu
Niektórzy kojarzą go jako spowiednika św. s. Faustyny. Inni z katastrofą kolejową, jaka miała miejsce 8 marca 1989 r., kiedy to cztery cysterny z ciekłym chlorem wypadły z szyn i tylko cud sprawił, że Białystok nie zniknął z mapy Polski; wreszcie niektórzy mogą kojarzyć go jako założyciela Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego. Jednak mam wrażenie, że bł. ks. Michał Sopoćko wciąż czeka na odkrycie.
Też tak myślę. Patrząc jednak na Ewangelię i na umiłowanie przez bł. ks. Michała woli Boga, nie trzeba się dziwić. Zrobił, co było trzeba i odszedł. Oczywiście po ludzku chciałoby się, by był słynnym świętym. Jednak Bóg otwiera i zamyka drzwi, kiedy chce. Nie trzeba na siłę się przez nie przeciskać. Człowieka w pewnym stopniu można porównać do nieznanego kontynentu: potrzebni są ludzie, którzy – zafascynowani nowym, nieznanym lub mało znanym miejscem – będą chcieli je odkryć i ukazać innym. Mogę zaświadczyć, że to, co bł. ks. Michał mówił, w jaki sposób żył, to niesamowita głębia doświadczenia przez niego samego Bożego miłosierdzia. Myśli, do których sięgam, są drogowskazem, szczególnie dla mnie, jego duchowej córki.
Miłosierdzie Boże od zawsze odgrywało w życiu ks. Sopoćki dużą rolę. Jednak gdy spotkał s. Faustynę, głoszenie orędzia miłosierdzia stało się jego misją. Nie było to proste.
Na to pytanie odpowiedział, pisząc swoje wspomnienia o św. Faustynie: „Są prawdy wiary świętej, które się niby zna i często się o nich wspomina, ale się ich dobrze nie rozumie, ani też nimi nie żyje. Tak było ze mną co do prawdy Miłosierdzia Bożego. Tyle razy myślałem o tej prawdzie w medytacjach, szczególnie na rekolekcjach, tyle razy mówiłem o niej w kazaniach i powtarzałem w modlitwach liturgicznych, ale nie wnikałem w jej treść i w jej znaczenie dla życia duchowego; szczególnie nie rozumiałem, a na razie nie mogłem się zgodzić, że Miłosierdzie Boże jest najwyższym przymiotem Stwórcy, Odkupiciela i Uświęciciela. ...
MD