Bez reszty zaufał Bogu
Konieczność życia w ukryciu Paweł zamienił na potrzebę bycia sam na sam z Bogiem. Fakty, które znamy z żywota św. Pawła napisanego przez św. Hieronima, nie przekazują szczegółów jego pustelniczego życia. Dopiero autorzy późniejsi rozwijali te wątki. Istotne w przekazach o pierwszym pustelniku jest podkreślenie, że Bóg wybrał Pawłowi to miejsce. Bóg sam człowiekowi wystarcza i jest Tym, który daje życie, podczas gdy człowiek sam nie potrafi zapewnić sobie warunków bytowania. Paweł na modlitwie i kontemplacji Boga spędził 100 lat w całkowitym ukryciu i zapomnieniu. Jest to fenomen - bez reszty zaufał Bogu, karmiąc się na pustyni słowem Bożym. Słowo to było wyryte w jego umyśle, zgodnie z rozpowszechnioną w starożytności praktyką uczenia się słowa Boga na pamięć. Paweł doświadczył kontemplacji, ofiarowując się całkowicie w intencjach świata i Kościoła. Ciałem odłączywszy się od świata, pozostał zanurzony w tym świecie, zanosząc za ludzi swoje modlitwy.
Proszę Ojca, w jakich okolicznościach św. Paweł znalazł się na pustyni i jak poznawał drogę do Boga poprzez kontemplację?
Aby odpowiedzieć na pytanie dotyczące kontemplacji, trzeba odnieść się do doświadczeń związanych z życiem św. Pawła Pierwszego Pustelnika. Urodził się on ok. 228 r. w bogatej rodzinie Koptów egipskich, w kraju, gdzie kwitło chrześcijaństwo, a wyznawcy Chrystusa stanowili znaczny odsetek ludności. Już w okresie swojego dzieciństwa Paweł zetknął się z poważnymi prześladowaniami chrześcijan. Kiedy jego siostra wyszła za mąż za człowieka, który zadenuncjował rodzinę jako chrześcijańską władzom rzymskim, chcąc w ten sposób przejąć majątek, Paweł, będąc młodzieńcem, nie wiedział, jak się zachować. Zdecydował się wybrać drogę ucieczki jako sposób uniknięcia ewentualnych prześladowań. Pragnął ratować swoją wiarę i powierzyć się całkowicie Bogu. Udał się na pustynię i zamieszkał nieopodal swojego rodzinnego domu. Początkowo schronienie na pustyni stanowiło życiową konieczność, ale tak zasmakował w samotności, że pozostał tam całe życie. Jego kryjówką była grota obudowana skałami, wewnątrz której rosła palma dostarczająca owoce daktylowe, blisko biło źródło wody. Konieczność życia w ukryciu Paweł zamienił na potrzebę bycia sam na sam z Bogiem. Fakty, które znamy z żywota św. Pawła napisanego przez św. Hieronima, nie przekazują szczegółów jego pustelniczego życia. Dopiero autorzy późniejsi rozwijali te wątki. Istotne w przekazach o pierwszym pustelniku jest podkreślenie, że Bóg wybrał Pawłowi to miejsce. Bóg sam człowiekowi wystarcza i jest Tym, który daje życie, podczas gdy człowiek sam nie potrafi zapewnić sobie warunków bytowania. Paweł na modlitwie i kontemplacji Boga spędził 100 lat w całkowitym ukryciu i zapomnieniu. ...
Joanna Szubstarska