Cóż to jest prawda?

Trudno znaleźć dziś odpowiedź na pytanie postawione przez Piłata w medialnym świecie, który tak bardzo zapętlił się w kłamstwie, żonglowaniu narracjami, serwowaniu różnego rodzaju poprawnościami, iż traci resztki wiarygodności. Kiedyś (a nie były to jeszcze całkiem zamierzchłe czasy) udowodnienie komuś kłamstwa było powodem wstydu tegoż, jak również domagało się satysfakcji.

Dziś pojęcie wstydu zdaje się nie istnieć. Honor? Mało kto wie, co to słowo oznacza. Śmieszy w świecie politycznych gierek, faktów prasowych i wszechobecnych fake newsów, które już dawno utorowały sobie drogę na medialne salony. Zatrute owoce takiego stanu rzeczy są wszechobecne. Fiodor Dostojewski pisał w powieści Bracia Karamazow: Ten, kto łże przed samym sobą i słucha własnych łgarstw, doprowadza się do tego, że już żadnej prawdy ni w sobie, ni wokół siebie nie znajduje i traci w końcu szacunek do siebie i do innych.

„Piłat zatem powiedział do Niego: «A więc jesteś królem?» Odpowiedział Jezus: «Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu». Rzekł do Niego Piłat: «Cóż to jest prawda?» To powiedziawszy, wyszedł powtórnie do Żydów i rzekł do nich: «Ja nie znajduję w Nim żadnej winy”. (J 18,37-38)

Piłat, zadając pytanie Jezusowi, nie poczekał na odpowiedź. Nie interesowała go? Nie dostrzegał w niej siły sprawczej, która mogłaby zagrozić potędze Cesarstwa Rzymskiego? Pewnie tak. Jak zauważył papież Benedykt XVI w książce „Jezus z Nazaretu”, Piłat – jako wytrawny polityk – wiedział, że tę [potęgę – przyp.] zapewnić mogą wyćwiczone legiony i spryt w układaniu się z elitami podbitych narodów. Że tak naprawdę istotniejsza od filozoficznych dywagacji jest narracja, którą można podyktować większości, jeśli tylko dysponuje się odpowiednimi środkami przymusu. ...

Ks. Paweł Siedlanowski