Maryjność mamy w DNA
Ojcze, co daje nam prawo nazywać Matkę Bożą Królową Polski?
Odpowiedź może mieć charakter historyczny i wtedy trzeba wspomnieć o pierwszych polskich kościołach budowanych pod wezwaniem Matki Bożej, o najstarszym hymnie „Bogurodzica”, ślubach Jana Kazimierza, potopie szwedzkim, Konstytucji 3 maja czy napisanych przez kard. Stefana Wyszyńskiego Jasnogórskich Ślubach Narodu Polskiego. Warto również pamiętać o o. Juliuszu Mancinellim, włoskim duchownym, któremu ukazała się Maryja, mówiąc, że chce być Królową Polski, a także o wielu, wielu innych wydarzeniach. Jednak najprostsza odpowiedź na to pytanie to tzw. odpowiedź serca, czyli trwające od wieków przekonanie, że dzieje Polski nierozerwalnie związane są z dziejami sanktuarium jasnogórskiego i Matką Bożą.
Maryją czczoną jako Matka i Królowa narodu rozumianego jako wszystkie stany w czasach, kiedy wcale nie było jasne, czym on naprawdę jest: czy są to klasy rządzące, arystokracja itd. W Polsce niemal od początku mieliśmy przeświadczenie, że Maryja jest Królową dla każdego i że każdy może się do Niej zwrócić, prosząc o ratunek i pomoc. Tym bardziej że Ona wielokrotnie w historii, w czasach przełomowych i tragicznych to udowodniła. Stąd bierze się właśnie to przekonanie, które w pewien sposób jest wpisane w polskie DNA: jesteśmy szczególnie bliscy Jej sercu, a Ona jest bliska nam.
Czasami można odnieść wrażenie, że przez tę „Maryjną historię Polski” w pewnym sensie uważamy się za lepszych, trochę nawet zawłaszczając sobie Matkę Bożą.
Jeśli nawet pojawia się taka pycha, to bardzo łatwo rozbić ją prostym stwierdzeniem, że ani śluby Jana Kazimierza, ani Jasnogórskie Śluby Narodu Polskiego nie zostały zrealizowane. A skoro ich nie wypełniliśmy, nie mamy żadnych powodów do chluby i samozachwytu. Raczej do poważnego rachunku sumienia, co żeśmy z tym królowaniem Maryi zrobili.
To fakt. Mimo to wciąż sądzimy, że tylko dla nas znajdzie się miejsce pod Jej płaszczem. ...
MD