Papież pokory i uśmiechu

Pokora, uśmiech i wierność Soborowi Watykańskiemu II - to najważniejsze cechy pontyfikatu Jana Pawła I, który, choć trwał tylko 33 dni, zajmuje ważne miejsce w dziejach Kościoła. W niedzielę 4 września na Placu św. Piotra w Rzymie odbędzie się beatyfikacja „papieża uśmiechu”.

Albino Luciani, późniejszy Jan Paweł I, urodził się 17 października 1912 r. we włoskim Forno di Canale jako syn ubogiego robotnika, który był zdeklarowanym antyklerykałem i socjalistą. Dorastał, pozostając pod wielkim wpływem swojej żarliwie wierzącej matki oraz proboszcza rodzinnej parafii. W 1935 r. A Luciani przyjął święcenie kapłańskie. W 1954 r. został wikariuszem generalnym swojej rodzinnej diecezji Belluno, a cztery lata później Jan XXIII konsekrował go na biskupa i powierzył mu diecezję Vittorio Veneto. Nowy biskup pozostał przy swojej zwyczajnej, czarnej sutannie, zrezygnował z luksusów, wybierając pałac biskupi, który wymagał remontu.

Wyszukiwał i odwiedzał niepełnosprawnych oraz ubogich bez zapowiedzi, aby nie próbowali specjalnie się przygotowywać na wizytę biskupa.

W 1969 r. Paweł VI mianował go patriarchą Wenecji. „Przyjeżdżam do was biedny i taki stąd wyjadę” – powiedział wtedy Luciani. Otrzymał wówczas kapelusz kardynalski. Jako patriarcha Wenecji na synodzie biskupim rzucił pomysł, by diecezje oddawały 1% dochodów krajom Trzeciego Świata. Inicjował akcje charytatywne.

Papieżem został wybrany już w drugim dniu konklawe – 26 sierpnia 1978 r. W swym pierwszym przemówieniu powiedział: „Wczoraj rano szedłem jeszcze spokojny do Kaplicy Sykstyńskiej, by wziąć udział w wyborach. Nigdy nie umiałem sobie wyobrazić tego, co się stało. Kiedy zaczęło mi to niebezpieczeństwo zagrażać, obaj koledzy siedzący ze mną szeptali mi słowa otuchy: «Odwagi, jeśli Bóg nakłada ciężar, da także siłę do jego niesienia», a drugi dodał: «Proszę się nie bać. W całym świecie jest tak dużo ludzi, którzy modlą się za papieża»”. ...

HAH