Boży człowiek
- Macie i musicie planować świętość, działanie, ale nie życie, bo nie macie władzy, żeby dać życie. Każde dziecko jest bowiem dziełem Boga, a nie człowieka - powtarzała niestrudzenie, ucząc szacunku dla ludzkiego życia. Urodziła się w Lublinie 2 listopada 1921 r.w rodzinie Anny i Adama Wojtasików. Uczyła się w szkole prowadzonej przez siostry urszulanki. Wanda była prymuską, działała w harcerstwie i już jako 15-latka została drużynową. Po wybuchu wojny od razu przystąpiła do konspiracji jako łączniczka. W lutym 1941 r. została aresztowana przez Gestapo, osadzona w więzieniu na zamku lubelskim, przesłuchiwana i torturowana.
We wrześniu przewieziono ją do obozu koncentracyjnego Ravensbrück, a w marcu 1945 r. do Neustadt-Gleve, gdzie przebywała do końca wojny, poddawana eksperymentom pseudomedycznym. Cudem wyszła cało – z powodu wyczerpania głodem wyrzucono ją już do trupiarni. Obozowe koszmary dręczyły ją po powrocie do domu każdej nocy. Za namową nauczycielki Wanda spisała swoje przeżycia, co rzeczywiście uwolniło ją od traumatycznych wspomnień (ukazały się one po latach w książce „I boję się snów”).
Oddana rodzinie i pracy
Wojenne przejścia połączone z refleksją nad człowieczeństwem sprawiły, że Wanda postanowiła zostać psychiatrą, by nieść pomoc innym. Wybrała medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, którą ukończyła w 1951 r. 31 grudnia 1947 r. wyszła za mąż za Andrzeja Półtawskiego, profesora filozofii. W kolejnych latach na świat przyszły cztery córki. W 1952 r. podjęła pracę w szpitalu psychiatrycznym w Kobierzynie, następnie przeniosła się do Kliniki Psychiatrycznej Akademii Medycznej w Krakowie, gdzie pozostała do 1968 r., przechodząc kolejne stopnie od asystenta do ordynatora oddziału, uzyskując dwa stopnie specjalizacji i broniąc w 1964 r. doktorat. W latach 1954-1972 działała w Poradni Wychowawczo-Leczniczej UJ. ...
Monika Lipińska