A może Bóg chce, bym została… zakonnicą? (IV)
Dwa słowa, ale powiedziane we właściwym czasie, są na wagę złota. Myślę, że ksiądz się za mnie pomodlił, bo wieczorem coś mnie wręcz zmusiło, bym przerwała uczenie się, uklękła i poukładała swoje sprawy z Bogiem, bez odkładania na później. Po sporej przerwie znów wzięłam do ręki różaniec. Teraz wiem, na nowo wiem, że to niezwykła modlitwa. Bez niej nie umiałabym zrobić takiego rachunku sumienia.
21 stycznia 1998
Czuję się tak, jakby mi przebaczono, choć jeszcze niesakramentalnie. Nawet się modlę. Mogę przecież prosić o pomoc. Pragnę być pod Twoją obroną, Matko. To niesamowite, ale odmawiając codziennie rano i wieczorem „Pod Twoją obronę”, czuję się, jakbym była pod osłoną Maryi. Nawet nie dochodzą do mnie żadne pokusy. Za wszelką cenę nie mogę odejść od modlitwy, opuszczać jej, darować sobie systematyczności itp., bo to tak, jakby pozwolić sobie staczać się w przepaść. Teraz to wiem i rozumiem bardziej.
23 stycznia 1998
Dziś przeżyłam dziwne doświadczenie. Przydarzyło mi się coś podobnego już trzeci raz, z tym, że dwa poprzednie w zupełnie innych okolicznościach. Nie wiem, jak to określić: Jako sen na jawie? Miałam koszmarny sen, dlatego obudziłam się w nocy. Zanim zdążyłam sobie uświadomić, co mi się przed chwilą śniło, poczułam jakąś złośliwą, nienawidzącą mnie siłę tuż obok, a potem jakby gdzieś we mnie. Ogarnął mnie straszny lęk, więc chciałam otworzyć usta, aby się pomodlić, jak zwykle się robi w takich sytuacjach, ale moje usta zdębiały. Ktoś nie pozwalał mi na modlitwę. Nie mogłam w ogóle poruszyć wargami. Strach spotęgował się we mnie jeszcze bardziej. Nawet teraz, gdy to piszę po całym dniu – jeszcze się boję. Ręce również miałam „dębowe”, same dłonie. ...