Rozmowa z ks. dr Jarosławem Tomaszewskim, sekretarzem krajowych Papieskich Dzieł Misyjnych w Polsce, misjonarzem, publicystą i teologiem duchowości.

Objawienie Pańskie jest jedną z najstarszych uroczystości chrześcijańskich. Dlaczego tę tajemnicę celebrowano od początków Kościoła?

Objawienie Pańskie nazywane było Epifanią (z gr.: objawienie, ujawnianie czegoś). Niektórzy tłumaczą, że jest ono uroczystością starszą niż Boże Narodzenie. We wschodnim chrześcijaństwie ślady Objawienia Pańskiego sięgają nawet III w. Skąd taka intuicja, że Kościół pierwotny, który ukrywa się i jest prześladowany, traktuje Epifanię jako coś priorytetowego?

22 grudnia w kościele pw. Najświętszego Serca Jezusowego w Horodyszczu uroczyście zainstalowano relikwie św. Szarbela. Kult tego maronickiego mnicha rozwija się w horodyskiej parafii już od kilku lat.

Wszystko zaczęło się od pielgrzymki księdza proboszcza do Libanu. Ks. Andrzej Głasek przywiózł stamtąd obrazki, medaliki i olej św. Szarbela. Zafascynowany jego postacią zaproponował organizację cyklicznych nabożeństw z modlitwą przez wstawiennictwo tego libańskiego mnicha. Sugestia spotkała się z pozytywnym odzewem. Okazało się też, że św. Szarbel był już bliski niektórym parafianom.

Rozmowa z ks. prof. Józefem Naumowiczem z Wydziału Nauk Humanistycznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, autorem książek m.in. „Prawdziwe początki Bożego Narodzenia” oraz „Historia świątecznej choinki”.

Księże Profesorze, dlaczego święta Bożego Narodzenia zaczęto obchodzić zdecydowanie później niż Wielkanoc?

Ten fakt wynika z rozwoju roku liturgicznego. Najpierw powstały święta, które miały już pewną tradycję. W chrześcijaństwie centralne miejsce zajmuje tajemnica męki i zmartwychwstania Jezusa. Chrystus poniósł śmierć i zmartwychwstał w czasie największych żydowskich świąt, czyli Paschy.

17 listopada w bialskim kościele Narodzenia NMP uroczyście zakończono diecezjalne obchody związane z 400-leciem śmierci św. Jozafata Kuncewicza. Świętowanie było połączone z odpustem ku jego czci.

Eucharystii odpustowej przewodniczył bp Oleg Butkiewicz, biskup witebski. Mszę św. koncelebrowali biskup siedlecki Kazimierz Gurda, biskup pomocniczy Grzegorz Suchodolski, biskup senior diecezji radomskiej Henryk Tomasik, kapłani obrządku greckokatolickiego oraz kapłani z diecezji siedleckiej. Zgromadzonych na liturgii powitał ks. kan. Marian Daniluk, proboszcz parafii. - Jesteśmy spadkobiercami i dziedzicami unitów. Św. Jozafat jest darem nie tylko dla naszej diecezji, ale też dla tego miasta i dla tej parafii.

16 listopada w parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Białej Podlaskiej odbyło się sympozjum naukowe poświęcone św. Jozafatowi Kuncewiczowi. Spotkanie stanowiło jeden z elementów obchodów 400-lecia śmierci tego unickiego arcybiskupa.

W sympozjum uczestniczyli m.in. biskup siedlecki Kazimierz Gurda, biskup witebski Oleg Butkiewicz, przedstawiciele ojców bazylianów i sióstr jozafatek, wielu kapłanów z diecezji siedleckiej, alumni z WSD w Siedlcach oraz licznie zgromadzeni świeccy. Wszystkich powitał proboszcz parafii - ks. kan. Marian Daniluk.

18 listopada mija 110 lat od męczeńskiej śmierci bł. Karoliny Kózkówny. Ta 16-letnia dziewczyna z maleńkiej wioski w Małopolsce nie przestaje przemawiać przykładem swego życia i bohaterską śmiercią w obronie czystości.

Święci są listem Boga skierowanym do nas, współcześnie żyjących. - Karolina nie została beatyfikowana tylko ze względu na swoją męczeńską śmierć. W tak straszliwych okolicznościach zginęło przecież dużo więcej osób. Ta śmierć była uwieńczeniem jej całego, pięknego życia! - mówi ks. dr Zbigniew Kucharski, były asystent generalny Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, który bł. Karolinie poświęcił swoją pracę doktorską. Kózkówna pochodziła z chłopskiej, wielodzietnej rodziny. Dobrze znała smak pracy w domu i na gospodarce.

Wdowa miała trzy wyjścia: mogła nie dać żadnej ofiary, bo faktycznie nie było ją na nią stać, mogła podzielić te dwa pieniążki po równo - jeden wziąć sobie, a drugi wrzucić do skarbony, ale mogła też oddać wszystko.

Modlić trzeba się zawsze, w każdym wieku, położeniu, miejscu i czasie.

To jedna z ważniejszym form bycia z Bogiem i przy Bogu. To czas, który zawsze przynosi wymierne owoce. Nie warto traktować modlitwy tylko jako obowiązku. Lepiej zobaczyć w niej przywilej i łaskę, a także znak wiary. Nasz stosunek do modlitwy mówi wiele o przywiązaniu do Boga. I choć nie mamy jej wyraźnie wpisanej w przykazania, to nigdy nie wolno nam o niej zapominać, odrzucać czy nią pogardzać. Św. Ignacy Loyola pouczał, że „człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją”.

W parafii Narodzenia NMP w Białej Podlaskiej kończy się Rok św. Jozafata Kuncewicza związany z 400-leciem śmierci tego unickiego arcybiskupa. Jego kult zatacza coraz szersze kręgi.

Rok rozpoczął się od listopadowych uroczystości odpustowych, do których parafia przygotowywała się przez specjalne rekolekcje. - Obfitował w wiele wydarzeń, ale nade wszystko w modlitwę przez przyczynę św. Jozafata. Cieszymy się rosnącą popularnością nabożeństw odprawianych 12 dnia każdego miesiąca. O 17.30 czytamy wszystkie prośby i dziękczynienia zanoszone przez wstawiennictwo św. Jozafata.

Modlitwy osobistej uczymy się przez całe życie i na każdym jego etapie powinna być ona inna.

Jej głębia, jakość i różnorodność wiele mówią o naszej wierze i życiu duchowym. Bez niej wewnętrznie usychamy, wypalamy się. Podczas Mszy św., wspólnego Różańca czy charyzmatycznego uwielbienia odnajdujemy siebie jako część Kościoła - mówi loretanka s. Gemma Misiuk. - Jest to niezwykle ważne i piękne, jednak budowanie relacji z Chrystusem wymaga spędzania czasu z Nim sam na sam - dodaje i wspomina, że w dzieciństwie często uciekała „w przyrodę” i rozmawiając z Jezusem, układała własne modlitwy czy piosenki.