GDDKiA wyłoniła zwycięzcę przetargu na zaprojektowanie i budowę autostrady A2 Mińsk Mazowiecki - Siedlce - 12-kilometrowego odcinka od węzła Kałuszyn do węzła Groszki.

7 lutego w sali widowiskowej Podlasie w Siedlcach odbędą się eliminacje miejskie XXIX Ogólnopolskiego Turnieju Sztuki Recytatorskiej i Poezji Śpiewanej - Kamień Wiary.

Gminny Ośrodek Kultury w Chodowie zaprasza do udziału w IV Walentynkowym Festiwalu Piosenki Miłosnej. Mogą wziąć w nim udział zarówno soliści, jak i zespoły.

Dochody w wysokości 147 mln zł, a wydatki na 155 mln zł. Tak wygląda budżet powiatu łukowskiego na 2020 r. Na inwestycje samorząd zamierza przeznaczyć ponad 51 mln zł.

Od stycznia zmieniły się stawki i zasady w gospodarowaniu odpadami. Obowiązek segregacji dotyczy wszystkich radzynian. Za niewywiązywanie się z niego trzeba zapłacić 80 zł od mieszkańca.

26,6% kobiet i ok. 10% mężczyzn chorych na łuszczycę rezygnuje z leczenia po podjęciu decyzji o dziecku - wynika z badania przeprowadzonego przez Amicus Fundacja Łuszczycy i ŁZS w ramach kampanii „Planujemy Nowe Życie”.

Łuszczyca jest niezakaźną, przewlekłą chorobą zapalną o podłożu genetycznym i autoimmunologicznym. Klinicznie charakteryzuje się występowaniem ciemnoczerwonych, pokrytych srebrzystą łuską grudek, które zlewając się ze sobą, tworzą większe ogniska. Zmiany mogą także zajmować skórę głowy owłosionej i płytki paznokciowe. Osoby na nią chorujące są narażone na zwiększone ryzyko rozwoju wielu chorób towarzyszących związanych z zespołem metabolicznym, w tym nadciśnieniem, dyslipidemią, otyłością i cukrzycą typu 2. Zgodnie z szacunkami z łuszczycą zmaga się ok. 1,2 mln Polaków. Najczęściej są to osoby między 15 a 35 rokiem życia, czyli osoby młode, będące potencjalnymi rodzicami. Bardzo często zdarza się, że zarówno kobiety, jak i mężczyźni z łuszczycą rezygnują z terapii, planując powiększenie rodziny. Obawiają się, że stosowane leki mogą mieć negatywny wpływ na rozwój dziecka w okresie prenatalnym lub że mogą mieć problemy z poczęciem.

Rozmowa z Małgorzatą Lis, autorką książki „Kocham cię mimo wszystko”.

Obowiązków jest rzeczywiście sporo, ale bez przesady. Doba ma aż 24 godziny, a ja nie jestem ze wszystkim sama. Mój mąż jest tu nieoceniony, a i dzieci, zwłaszcza starsze, uczestniczą czynnie w życiu rodziny. Poza tym kiedyś w końcu kładą się spać, a wtedy wieczory mamy z mężem dla siebie. To jest czas na rozmowę, ale i na nasze zainteresowania. W moim przypadku czytanie i pisanie. Oczywiście w ciągu dnia też można znaleźć chwilę dla siebie. Bycie mamą jest trochę jak nocny dyżur lekarza. Czasem nie dzieje się nic, a czasem, jak się zadzieje, to nie wiadomo, w co ręce włożyć. Zatem, gdy nie dzieje się nic, dzieci się ładnie bawią lub uczą, biorę książkę do ręki i czytam. Bywa i tak, że siadają obok mnie z własnymi lekturami. Nawet najmłodsza, półtoraroczna córeczka, potrafi kilkanaście minut posiedzieć i przeglądać swoje książeczki. Z pisaniem jest trudniej. Tu potrzeba większego skupienia, ale bywało, że pisałam w ciągu dnia. Poza tym kilkanaście lat byłam nauczycielem w szkole i nauczyłam się pracy w domu. Dzieci też wiedzą, że mama musi popracować, jest czymś zajęta. One mają siebie, więc się nie nudzą. Chyba z jednym dzieckiem byłoby trudniej niż z siódemką...

Święta są okazją do wspomnień, wspólnego oglądania rodzinnych zdjęć, pamiątek. Mają one nie tylko wartość sentymentalną. Niektóre fotografie czy zdjęcia są na wagę złota. Co zrobić, by służyły przyszłym pokoleniom? Podpowiadają pracownicy Archiwum Państwowego w Siedlcach, które realizuje projekt pn. „Archiwa Rodzinne Niepodległej”.

O tym, że w szufladach, biurkach bądź biblioteczkach - jednym słowem domowych archiwach - kryją się często perły, o jakich historykom czy muzealnikom się nie śniło, nie trzeba nikogo przekonywać. Ile razy jednak poszukiwaczom i tropicielom dziejów zdarzało się trzymać w ręku taki skarb bądź klucz do jakiejś zagadki sprzed lat, z którego nie można było skorzystać? Zdjęcia do połowy zeżarte przez grzyba. Dokumenty w tak fatalnym stanie, że strach przy nich oddychać, aby się nie rozleciały. Albo fotografie bardzo ciekawe i w doskonałym stanie, ale takie, iż nie można ich zidentyfikować, a na odwrocie jest napisane tylko „Leon przed domem”, „Siedlce 1923” albo „Dla kochanej Lusi”. Bezpośredni właściciele zdjęć wiedzieli doskonale, o kogo chodzi, ale bardzo często bywa tak, że gdy ich zabraknie, to nawet rodzone dzieci mają problemy z identyfikacją. Jak dbać o rodzinne archiwa?

„Abyśmy się mogli cieszyć Niepokalaną, Jezuskiem, mamy całą wieczność. By cieszyć Niepokalaną, Jezuska, mamy krótkie istnienie. Dlatego wyciśnijmy z naszego życia wszystko, co może przynieść chwałę Niepokalanej, Sercu Jezusowemu. Abyśmy, umierając, byli jedynie miłością” - pisała w liście do franciszkanina br. Feliksa Grabowca pochodząca z diecezji siedleckiej s. Wanda Róża Niewęgłowska, wielka charyzmatyczka cierpienia.

Urodziła się 6 listopada 1926 r. w położonych w powiecie łukowskim Toczyskach. Kiedy miała zaledwie pięć lat, zmarli jej rodzice i trafiła do domu dziecka przy ul. Cichej 6 w Lublinie. W wieku 22 lat zdiagnozowano u niej chorobę Heinego-Medina. Po kilkuletnim leczeniu w różnych szpitalach lekarze orzekli, iż Wanda do końca życia będzie sparaliżowana. Tak trafiła do Domu Opieki Społecznej przy ul. Głowackiego w Lublinie, gdzie przebywała do końca życia. Przeszła dziewięć operacji, cztery zawały serca. Trzy razy śmierć kliniczną. Miała też ciężką astmę oskrzelową, która powodowała obrzęki i duszności. Z wiekiem urazów i chorób przybywało. Nie sposób nawet je wszystkie wymienić. Dopóki mogła leżeć na wysoko ułożonych poduszkach, pracowała chałupniczo dla spółdzielni inwalidów, robiąc kapsle do butelek.

W pustostanach na terenie Białej Podlaskiej może przebywać dziesięcioro bezdomnych, którzy nie są objęci żadnym wsparciem. Władz miasta przygotowują projekt mający pomóc takim osobom.