Bez Różańca nie ma życia
Do kółka różańcowego należę od 20 lat, a miałam szczęście być zaproszona do jednego z najstarszych kół w mojej parafii. Potem zostałam w nim zelatorką. Na początku modliłam się przeważnie jedną różańcową cząstką. Po pielgrzymce do Medjugorie w 2001 r. zaczęłam odmawiać cały Różaniec. Od 2015 r., kiedy bp Kazimierz Gurda włączył mnie jako przedstawicielkę dekanatu wisznickiego do Diecezjalnej Rady Żywego Różańca, Różaniec stał się dla mnie najważniejszą formą modlitwy. Odkrywałam na nowo prośby Matki Bożej przekazywane podczas objawień w Fatimie, Gietrzwałdzie i Medjugorie.
Rekolekcje fatimskie Diecezjalnej Rady Różańca w 2015 r. ugruntowały moje przekonanie, że Różaniec to cudowny sposób rozwiązywania różnych trudnych spraw. Dowiedziałam się wtedy o Nowennie Pompejańskiej. Odmówiłam swoją pierwszą „pompejankę”. Następnego dnia po zakończeniu poczułam, że czegoś mi brakuje. Pomyślałam: jestem przecież na emeryturze, mam dużo wolnego czasu, czemu nie zapełnić go czymś dobrym? Pojawiła się kolejna intencja, potem jeszcze jedna itd. Od lutego 2016 r. Nowenna Pompejańska towarzyszy mi każdego dnia. Omadlam sprawy swojej rodziny, rodzeństwa i ich bliskich oraz inne różne ważne sprawy. Wierzę, że tam, gdzie człowiek nie może, tam Matka Boża może wszystko. Z Jej pomocą można rozwiązać najtrudniejsze rodzinne sprawy.
Maryja chce więcej
W 2017 r. w internecie znalazłam informacje o akcji „Różaniec do granic”. Uczestniczyłam w nim duchowo od pierwszej edycji, wspierając codziennie różańcową cząstką światła. Śledziłam świadectwa organizatorów i uczestników, ich trudności, przyłączyłam się też do modlitwy zawierzenia Polski w czasie finału 8 października.
W 2018 r. duchowo dołączyłam do Nieustannej Pielgrzymki Zawierzenia. ...
LI