Błogosławiony ten, kto we mnie nie zwątpi

Czas więzienia był dla Jana Chrzciciela niemałą próbą wiary. Wystarczyłoby tylko, aby przymknął oko na zepsucie i brak przyzwoitości króla Heroda, a nadal jego przeszywający sumienia głos donośnie niósłby się znad Jordanu.

Przez prawdę cierpiał więzienne osamotnienie, a pytania o prawdę mąciły jego spokój ducha. Nie łudził nikogo, że jest Światłością, jednoznacznie trwał przy swoim, że Temu, który po nim idzie, nie jest godny odwiązać chociażby rzemyka u sandałów. Był pewien, że wyczekiwanego Mesjasza spotkał nad Jordanem. Odcięty od świata pewność tracił, nie mogąc pojąć dlaczego Ten, który z wiejadłem w ręku miał stanowczo oczyścić swój omłot, pochylał się z łagodnością nad grzesznikami, oferując im dar przebaczenia i miłosierdzia. Przy nadarzającej się okazji wysłał swoich uczniów do Jezusa z pytaniem o Jego mesjańską godność. Zbawiciel nie odpowiedział  wprost. Nawiązując do starotestamentalnych proroctw o czasach mesjańskich, wskazał ich wypełnienie: „niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię”. Na koniec, jakby chcąc dodać otuchy Janowi i nam, Jezus dopowiedział: „A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi”.

Adam Asnyk w wierszu „Przyjście Mesjasza” napisał:

Lud czekający na swego Mesjasza

Nie zwróci oczu na dziecinę małą

I do biednego nie zajrzy poddasza;

Mniema, że zbawcę, którego czekało

 

Tyle pokoleń, ujrzy ziemia nasza

Od razu ziemską okrytego chwałą,

Jak na wojsk czele niewiernych rozprasza –

Mniema, że wszystko będzie przed nim drżało.

 

Że nawet głowy ugną się książęce,

Zdając mu władzę nad światem…

Więc jeśli usłyszy, że się narodził w stajence

I że mędrcowie dary mu przynieśli,

Pyta ze śmiechem: „Jak to? ten syn cieśli

Ma rządy świata ująć w swoje ręce?”

 

Przyjścia jakiego Mesjasza czekam?

KS. PIOTR RADZIKOWSKI