W 1906 r. Siedlce zamieszkałe w 64% przez Żydów stały się silnym ośrodkiem ruchu rewolucyjnego. Na terenie miasta działały: Powszechny Żydowski Związek Robotniczy Rosji, Żydowska Partia Bund ze swą zbrojną bojówką, terrorystyczna Grupa Anarchistów-Komunistów „Internacjonał” oraz partia Syjoniści Socjaliści.

W opisywanym roku te grupy terrorystyczne dokonały na terenie guberni siedleckiej kilkudziesięciu akcji zbrojnej. Niezależnie od nich w mieście działała bojówka PPS, która spektakularnie ukarała śmiercią kilku wyróżniających się Rosjan polakożerców. 10 czerwca członek OBPPS Marcin Jurczak dokonał zamachu na prezydenta miasta Siedlce Mirowicza.

2 lipca w sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Orchówku odbyła się uroczystość powtórnego pochówku Maksymiliana (Maksyma) Kossyka. Uroczystości poprzedziła dwudniowa modlitwa różańcowa w intencji tego zmarłego w 1925 r. duchowego przywódcy miejscowej ludności.

Kiedy śledzimy historię Orchówka i czytamy biografię Kossyka, widzimy wiele ważnych dat i wydarzeń. Od dziś do kalendarza będziemy dodawać jeszcze jedną datę: kolejnego pochówku tego, który był patriotą i dbał o to, aby wiara Kościoła duchowego wspólnoty w Orchówku nie umarła i który troszczył się o kościół - budynek, aby na nowo był miejscem kultu i modlitwy - mówił o. Wojciech Gwiazda.

16 lipca odbędzie się ponowny pochówek Leona Taraszkiewicza, rozpoczęty Mszą św. o 10.00. Dzień wcześniej, 15 lipca, od 18.00 do 22.00, szczątki „Jastrzębia” będą wystawione w klasztornym refektarzu przy kościele pw. św. Ludwika we Włodawie.

Po styczniowej konferencji popularnonaukowej z udziałem osób badających przeszłość włodawskiego oddziału AK-WiN oraz ogólnopolskim biegu „Tropem wilczym”, mającym miejsce w lutym, nastąpi najbardziej uroczysty moment obchodów upamiętniających 70 rocznicę śmierci legendarnego Leona Taraszkiewicza ps. Jastrząb.

W grudniu 1905 r. ogłoszono ukaz o wyborach do Dumy Państwowej. Prawo wyborcze oparto na podziale ludności na cztery kurie: ziemską, miejską, gminną i robotniczą. Opublikowana ordynacja wyborcza nie uznawała zasady powszechności ani bezpośredniości wyborów.

Mimo tych ograniczeń bp Franciszek Jaczewski 3/16 stycznia 1906 r. ogłosił list pasterski, w którym zwracał się do wiernych, aby wzięli udział w wyborach. Biorąc pod uwagę ukaz tolerancyjny, żywił podobną nadzieję co do dalszych zmian i wskazywał, że naród uzyska polskie szkoły, będzie miał opiekę polskich posłów, i przestrzegał przed ludźmi niezadowolonymi z dotychczasowych reform.

„Świat walczy z kapłanami podwójną bronią: pochlebstwem i groźbą! Pochlebstwem, aby ich uwieść, a groźbą, by ich złamać... Tej podwójnej broni użył Władimir Czerkaski w walce z duchowieństwem unickim” - wyjaśnia ks. Kazimierz Dębski SDB, dodając, iż batalię książę rozpoczął od… obietnic.

Wstępem do charakterystyki duchowieństwa łacińskiego i unickiego autor książki „Bohaterstwo unitów podlaskich (1875-1905)” czyni przypomnienie, iż w liście skierowanym do carskiego ministra arcybiskup prawosławny rezydujący w Warszawie sugerował, jakoby użycie przez rząd surowych środków w celu „pohamowania łacińskiej propagandy” mogło ocalić cerkiew unicką przed wchłonięciem jej przez latynizm.

XIX-wieczny publicysta i historyk Stefan Buszczyński tak scharakteryzował sytuację narodu polskiego pod obcym panowaniem: „Dwie odmienne, zantagonizowane społeczności, podzielone nie tylko sprzecznością interesów politycznych, ale też czujące kulturową, cywilizacyjną i religijną odrębność, skazane zostały na wspólną egzystencję”.

Współczesna publicystka Agata Tuszyńska uzupełniła tę opinię, tłumacząc, że „konieczność życia w ciągłej dwoistości i moralnej niejednoznaczności” musiała pozostawić ślady nie tylko w życiu codziennym, ale i w świadomości obywateli. „Dlatego wymagała nie mniejszej czujności i gotowości do poświęceń, niż walka nosząca miano bohaterskiej” („Rosjanie w Warszawie”).

Domowe archiwa kryją w sobie unikatowe dokumenty, fotografie, przedmioty, ale przede wszystkim ciekawe historie. Świadczy o tym pokonkursowa wystawa prac „Z rodzinnej szuflady”, którą 9 czerwca otwarto w Archiwum Państwowym w Siedlcach. Datę wybrano nieprzypadkowo. Wtedy obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Archiwów.

Zorganizowany przez siedleckie AP i Fundację Rozwoju Badań Regionalnych Sigillum konkurs edukacyjny „Z rodzinnej szuflady” skierowany był do uczniów podstawówek, gimnazjów i szkół ponadgimnazjalnych, którzy dowolną techniką plastyczną lub multimedialną mieli wykonać pracę ilustrującą lub dokumentującą historię rodziny.

W lutym 1906 r. zachodnie krańce byłej diecezji podlaskiej, przy cichej akceptacji rządu rosyjskiego, zostały poruszone tzw. ruchem mariawickim. Nazwa powstała od imienia Maryi i łacińskiego słowa vita (życie). Najpierw była to wspólnota religijna założona w 1893 r. w Płocku przez tercjarkę Marię Franciszkę Kozłowską (znaną pod imieniem Felicji Magdaleny) w celu szerzenia kultu Matki Bożej i przeciwdziałania upadkowi moralnemu księży.

Współpracownikiem Kozłowskiej, a od 1903 r. przywódcą ruchu, do którego przystąpiło wielu księży, został ks. Jan Kowalski z Latowicza. W początkach swej działalności wspólnota cieszyła się uznaniem Watykanu.

W „Albumie siedleckim” znalazła się zaledwie część zgromadzonego latami materiału, którym mógłbym tak naprawdę obdarzyć kilka takich publikacji - stwierdza Sławomir Kordaczuk. Promocja jego najnowszej książki miała miejsce w piątek, 26 maja.

Tydzień później, w czwartek 1 czerwca, w Galerii Fotografii FOKUS Miejskiego Ośrodka Kultury w Siedlcach odbył się wernisaż wystawy „Portret Miasta. Fotografie archiwalne z albumów siedlczan”, przygotowanej przez S. Kordaczuka i Andrzeja Rucińskiego.

Hierarchia prawosławna podjęła usilne zabiegi o przywrócenie swego stanu posiadania na Podlasiu sprzed edyktu tolerancyjnego. Szczególnie odznaczył się w tym zakresie Eulogiusz, czyli Wasyl Georgewski, od 1897 r. rektor seminarium duchownego w Chełmie, a od 1902 r. biskup lubelski na stanowisku wikariusza prawosławnej diecezji warszawsko-chełmskiej.

Urodził się on w 1868 r. k. Tuły i mimo młodego wieku szybko piął się po szczeblach kariery duchownej. Jak wspomniano wcześniej, usiłował przeszkadzać wizycie bp. F. Jaczewskiego na Lubelszczyźnie i Podlasiu.