Bardzo często powtarza się jako frazę w dyskusji o współczesnych problemach Polaków (ale nie tylko) zdanie autorstwa Billa Clintona z kampanii prezydenckiej 1992 r., będące jego sloganem wyborczym: „Po pierwsze gospodarka, głupcze!”.

Rzadko jeżdżę pociągiem, choć lubię. Jakoś niekoniecznie są ku temu powody. Ale ostatnio zdarzyło mi się to aż dwa razy z rzędu. I, zaiste, przyznać należy, że jest to doświadczenie nader interesujące. Zdecydowanie pogłębiające wiedzę (przynajmniej moją) o Polsce i świecie współczesnym.

Mania demokratyzacyjna zdaje się nie mieć końca. Dotyka nie tylko kwestii wyboru władz, ale wciska się w niemal każdą dziedzinę naszego życia.

Nie jestem orędownikiem przyjmowania ani na Adwent, ani na Wielki Post jakiś szczególnych zobowiązań czy umartwień. Jakąż wartość mają te abstynencje, skoro w kilka dni potrafimy je odrobić z nawiązką?

Wielu publicystów oraz politologów zauważa, że Polacy dzisiaj zmęczeni są ciągłymi sporami pomiędzy dwiema lub trzema największymi partiami na scenie politycznej.

Nie tak daleko od nas, na rozległych terenach Doliny Biebrzy, można spotkać wiele interesujących zjawisk: rosiczkę, bobry i łosie. Można też w Suchej Barci, jedynej zamieszkałej zagrodzie wsi Budy, poznać króla Biebrzy.

W przededniu wejścia w życie tzw. Traktatu Lizbońskiego doszło do pewnego, symbolicznego wręcz wydarzenia, jakim był wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Słowa powyższe, wypowiedziane przez dziś już klasyka z Białegostoku, nieodparcie przychodzą na myśl jako refleksja po niedawno ogłoszonym przez Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu wyroku w sprawie krzyży we włoskiej szkole.

Dzisiejszy chrześcijanin bardziej niż wędrownego kaznodzieję czy też proroka winien przypominać rycerza, który nie tylko broni się, ale i zdobywa.

Od paru ładnych już lat zastanawiam się, dlaczego młodzi Polacy nie chcą czytać Sienkiewicza. W ogóle. Mało tego - nawet filmów zrealizowanych na podstawie jego powieści nie oglądają. No, chyba że jest wyjście do kina z klasą w czasie lekcji.