Jeszcze kilka lat temu wspólnota kobiet w naszej diecezji stawiała pierwsze kroki. Dzisiaj istnieje już dziewięć grup, w których formują się panie należące do „Umiłowanej”.

Dość długo działały tylko trzy: w Siedlcach, Sulbinach k. Garwolina i Białej Podlaskiej - początkowo pod nazwą „Urzekające”. 28 maja 2023 r., podczas Diecezjalnej Pielgrzymki Kobiet do Pratulina, biskup siedlecki, dostrzegając potrzebę usankcjonowania działalności pań chcących rozwijać się duchowo wraz z innymi, wydał dekret powołujący wspólnotę „Umiłowana” jako stowarzyszenie katolickie o charakterze apostolsko-modlitewnym, działające w ramach duszpasterstwa kobiet diecezji siedleckiej.

Uroczystość Objawienia Pańskiego przypomina nam nie tylko o powszechności zbawienia. Zachęca nas również do uwielbienia Chrystusa.

Warto postarać się, by 6 stycznia nie był kolejnym zwykłym wolnym dniem, w którym odrobimy zaległości w spaniu, odpoczywaniu czy jakichś domowych pracach. Wielu z nas pamięta, gdy jeszcze całkiem niedawno był on dniem pracy. Pomimo obowiązków większość wierzących znajdowała czas, by uczestniczyć tego dnia w Mszy św. Dziś niektórzy pytają, czy można zamiast na Eucharystię pójść na orszak Trzech Króli… Nie! Zachowajmy hierarchię. Msza to przecież bezkrwawa ofiara Jezusa Chrystusa, a orszak to uliczne przedstawienie z elementami śpiewu i modlitwy.

Niestety wielu przyciąga tu tylko „egzotyka” maleńkiej parafii na końcu świata, gdzie codziennie słychać, jak Łukaszenka wali z armat z oddalonego o 3 km poligonu.

Tymczasem to naprawdę wyjątkowa wspólnota. Jedyna taka na świecie. Kostomłoty to mała wieś na Lubelszczyźnie przy trasie Kodeń - Terespol, tuż nad Bugiem. Funkcjonuje tam jedyna na świecie neounicka parafia. Liczy ok. 64 wiernych - potomków prawosławnych mieszkańców Rzeczypospolitej, którzy od 1596 r., czyli od zawarcia unii brzeskiej, postanowili wraz z katolikami wyznania rzymskiego budować utraconą jedność Kościoła. Do dziś w XVII-wiecznej cerkwi pw. św. Nikity sprawowana jest liturgia w obrządku bizantyjsko-słowiańskim, ale w jedności z biskupem Rzymu.

Rozmowa z ks. prof. Markiem Chmielewskim, wykładowcą teologii duchowości na KUL, założycielem i prezesem Polskiego Stowarzyszenia Teologów Duchowości.

Księże Profesorze, dlaczego Narodzenie Pańskie jest jedną z najważniejszych uroczystości dla chrześcijan?

Boże Narodzenie to święto Boga i człowieka. Przypomina ono fundamentalną prawdę wiary, że Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się dzieckiem Bożym. Tajemnica Wcielenia to swoiste dopełnienie historii zbawienia. Za Ojcami Kościoła można mówić nawet o drugim stworzeniu. W Księdze Rodzaju czytamy bowiem, że Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo, to znaczy - jak tłumaczą Ojcowie Kościoła - na obraz i podobieństwo przewidzianego w planach Bożej Opatrzności Wcielonego Syna Bożego.

Kolejne święta i kolejny Nowy Rok przed nami. Czas niemiłosiernie gna naprzód. Jakby przyspieszył, jakby wskazówki zegarów, kierowane niewidzialną siłą, zmierzały ku finałowi znanej nam rzeczywistości.

Jakby w którymś momencie miał się skończyć, zastygając w bezmiernym zdziwieniu, że… to już? Już koniec? Czym się tegoroczne Boże Narodzenie będzie różnić od ubiegłorocznego? Truizmem zapewne będzie stwierdzenie, że przyszło nam żyć w czasie pełnym komplikacji, okrucieństwa, rozpalania się coraz to nowych wojennych zarzewi, kłamstwa, piętrzącej się fali neopogaństwa - jakiejś, wydawać by się mogło, nadciągającej zewsząd czerni. Ponoć w Chinach młodzi ludzie noszą koszulki z napisem: „Jesteśmy ostatnim pokoleniem”. Czy to proroctwo?

Historia magistra vitae est - historia jest nauczycielką życia. Każdy, kto przynajmniej liznął łaciny, z pewnością pamięta ową słynną cyceroniańską formułę.

Życie pokazuje, że kto nie zna przeszłości, narażony jest na powtarzanie jej błędów. Dyskusja o synodalności Kościoła, dawanie silnego głosu osobom znajdującym się na jego peryferiach (nierzadko mającym mgliste pojęcie o jego istocie), zastępowanie pogłębionej medytacji nad jego istotą koncertem życzeń itd. są nierzadko balansowaniem na skraju przepaści. Nawet dobre intencje ubrane w ludzki egoizm rzadko prowadzą do właściwego celu. Przykładem może być Kościół holenderski, który tak bardzo „przystosował się” do zmieniającego się świata, że przestał się od niego odróżniać.

Trzecią niedzielę Adwentu nazywamy Niedzielą Radości. Jej powodem jest zbliżające się Narodzenie Pańskie, które odmieniło losy świata.

Ta radość odbija się w pierwszej kolejności w liturgii Kościoła, w tekstach czytań, psalmów i antyfon dotyczących przyjścia na świat Jezusa. Słowo „radość” odmienione zostaje w nich przez wszystkie przypadki. Tylko czym ona jest? Papież Franciszek w jednej ze swoich homilii zaznaczał, że „radość jest oddechem, sposobem wyrażania się chrześcijanina”. Przypominał, że to nie coś, co się kupuje albo dokonuje wysiłkiem. „Jest to owoc Ducha Świętego. Tym, który sprawia radość w sercu, jest Duch Święty”.

Tajemnica Niepokalanego Poczęcia - ten cud, jaki się wydarzył, gdy pewna dziewczyna z zapomnianej przez wszystkich małej miejscowości na prowincji Galilei została poczęta bez grzechu - to z jednej strony punkt wyjścia, a jednocześnie cel, do którego zmierza historia świata.

Maryja - najlepsza Matka. Jest wyśmiewana za niepokalane poczęcie, że niby dziewica poczęła…. I ona bierze to wszystko na siebie. Robi dobrą robotę, naprawdę jest bramą do Boga - mówił w jednym z wywiadów muzyk Muniek Staszczyk. Termin „niepokalane poczęcie” wśród wielu wywołuje co najmniej irytację. „Wszystko w chrześcijaństwie mógłbym zaakceptować, ale nie Niepokalane Poczęcie. Przecież to bzdura” - słyszymy nie tylko z ust niewierzących. Wątpliwości i mieszane uczucia mają także katolicy, choć pewnie głośno się do tego nie przyznają.

Jeśli dzieci wykonają szopkę z ojcem lub matką, czas spędzony razem dłużej pozostanie w ich pamięci - mówi pani Ewa, mama sześciorga dzieci.

Adwent powinien być czasem duchowego przygotowania na głębokie przeżycie prawdy o wcieleniu Boga. Spotkanie z Jezusem podczas Mszy roratniej to dobra okazja do pogłębienia wiary zarówno przez dorosłych, jak też młodzież i dzieci. Aby przeprowadzić najmłodszych przez ten okres roku liturgicznego, potrzeba szczególnego zaangażowania rodziny, rozmowy na temat prawd wiary, wspólnego uczestnictwa w roratach, przygotowania wieńca adwentowego i żłóbka, nauki kolęd, a także zachęty do podejmowania adwentowych postanowień. Podczas ogłoszeń parafialnych na roraty zapraszane są zwłaszcza dzieci ze wskazaniem, aby przyniosły ze sobą lampiony.

W swoim zabieganiu i zobojętnieniu przestaliśmy zauważać, że rok liturgiczny jest naszym duchowym zegarem. To on wyznacza rytm chrześcijańskiego życia i wprowadza porządek w przeżywaniu naszej wiary.

Jego poszczególne części różnią się od siebie, ale razem stanowią piękną, komplementarną całość. Uczą czekania, pokuty, świętowania i trwania przy Bogu w zwykłej codzienności. Rok liturgiczny w Kościele kontrastuje z tym, co obserwujemy w świecie. W pierwszym przypadku widoczne są ład i konkretne granice stawiane np. za pomocą dat. W świecie wszystko się pomieszało, stało się płynne i płytkie. Jeśli w Kościele przeżywamy Adwent, to nie wyprzedzamy niczego i nie śpiewamy kolęd, jeśli mamy Wielki Post, to nie śpiewamy Alleluja, które wybrzmi radośnie dopiero na Liturgii Paschalnej. W świecie jest inaczej.