W przepastnych zasobach internetu krąży dowcip: „Do baru w dużym europejskim mieście X weszli: Żyd, dwie feministki, transseksualista, lesbijka, gej i czarnoskóry uchodźca. Barman, gdy ich zobaczył, zemdlał ze strachu. Przestraszył się, że mógłby któregoś nich - nie daj Boże! - obrazić”. Fikcja? Niekoniecznie.

Kilka tygodni temu zarząd kina The Orpheum Theatre w Memphis w stanie Tennessee w USA podjął decyzję o usunięciu z repertuaru legendarnego filmu „Przeminęło z wiatrem”. Scenariusz z 1939 r. został oparty na powieści Margaret Mitchell z 1936 r. o tym samym tytule. Akcja rozgrywa się w czasach wojny secesyjnej.

Na łamach „Echa” od lat promujemy czytelnictwo, zachęcając szczególnie do sięgania po te książki, które budują ducha, tj. szeroko pojętą literaturę religijną. W naszej diecezji są parafie oferujące bogate zbiory w ramach przykościelnych bibliotek - za darmo. Nic, tylko czytać.

Jedną z najdłużej funkcjonujących jest biblioteka w parafii św. Józefa Opiekuna NMP w Międzyrzecu Podlaskim. Bogatymi zbiorami mogą pochwalić się również włodawska parafia Najświętszego Serca Jezusowego i parafia Przemienienia Pańskiego w Garwolinie, w której biblioteka działa od trzech lat. Udział w ich istnieniu - w postaci ofiarowanych książek - mają zwykle parafianie.

Polskim „sportem narodowym” jest narzekanie. „Topowe” miejsce w wartkim strumieniu niekończącego się lamentu zajmuje utyskiwanie na współczesną dziatwę i młodzież. Olaboga! Że są głośni, niekulturalni, pyskaci, zbuntowani! Nie szanują starszych, są wulgarni i dobierają sobie dziwne autorytety. Że nie czytają, a jedyne, co im przychodzi z łatwością, to klikanie esemesów, buszowanie po facebooku, tracenie czasu na durne gry itp.

Jest różnie, to fakt. Statystyki są zatrważające, kolejne doniesienia medialne także nie napawają optymizmem. Podobnie jak relacje nauczycieli i rodziców na temat tego, co dzieje się w niektórych szkołach - i to nie tylko wielkomiejskich, wypełnionych anonimowością molochach, ale też małych wiejskich placówkach, w miejscach, które jeszcze nie tak dawno uchodziły za ostoję tradycji, spokoju.

Męstwo jest odwagą życia pod prąd światowym modom i sięgania tam, gdzie wzrok nie sięga… Męstwo wreszcie to niezłomna wiara w szczęście i wieczność.

Opowieść o tęsknotach męskiej duszy John Eldredge, autor poczytnej książki „Dzikie serce” [jej „żeńskim” odpowiednikiem jest „Urzekająca. Odkrywanie tajemnicy kobiecej duszy”; obie winny być obowiązkową lekturą narzeczonych!] rozpoczyna od pytania o ideał mężczyzny. Kobiety bez wahania wymieniłyby: odpowiedzialny, wrażliwy, zdyscyplinowany, wierny, pracowity itp. A gdybyśmy oddali głos samym zainteresowanym? Zdaniem autora książki mężczyźni potrzebują głębokiego zrozumienia, dlaczego tęsknią za przygodami, bitwami oraz Piękną. „Potrzebują też zrozumienia, dlaczego kobiety tęsknią za tym, żeby o nie walczono, by porwała je przygoda i żeby być piękną”.

Dziś ludzie mówią: każdy ma swoją prawdę. Sondaże zastąpiły odwieczne jej poszukiwania, a blask przykryły emocje i „osobiste przekonania”. To im daje prawo, jak mówią, do hejtu, nurzania w rynsztoku każdego, kto próbuje twierdzić, że jest jakaś stałość na tym świecie. A wszystko w imię wolności.

W ubiegłym tygodniu na stronie internetowej tygodnika regionalnego opublikowany został wywiad (właściwie jego część - całość ukazała się w wersji papierowej gazety) z bioetykiem ks. dr. Jackiem Rosą, wykładowcą w Wyższej Szkole im. Bogdana Jańskiego w Warszawie oraz w Collegium Mazovia Innowacyjna Szkoła Wyższa, na temat moralnych aspektów zapłodnienia in vitro. Nie trzeba nikomu udowadniać, jak ważki, trudny dla wielu osób i bolesny to temat.

Hosanna Festival to piękne wydarzenie promujące chrześcijańską muzykę. Tegoroczni artyści dostarczyli nam wielu wrażeń. Autorskie teksty czy muzyka uczestników uchylała skrawek ich serca, przez co przekaz był niezwykle autentyczny i mocny w odbiorze - podkreślił Patryk Czech, członek jury z diecezji rzeszowskiej.

Podczas odbywającego się w Siedlcach XXIV Ogólnopolskiego Festiwalu Muzyki Chrześcijańskiej „Hosanna Festival” zaprezentowało się 15 podmiotów wykonawczych (w części konkursowej), trzy zespoły pielgrzymkowe i dwie gwiazdy wieczoru.

Słyszymy dziś często o „złym dotyku”. Stał się on synonimem patologicznych sytuacji, znakiem rzeczywistych ludzkich tragedii. W tym wszystkim zaginął „dobry dotyk”. A tymczasem Jezus dotykał chorych, trędowatych, niewidomych. Tulił dzieci. Kościół także dotyka ludzi poprzez kapłańskie dłonie, np. udzielając sakramentów świętych, błogosławiąc.

Coraz częściej spotykaną praktyką w przedszkolach, np. w Warszawie, jest żądanie od rodziców pisemnej zgody na to, aby pani przedszkolanka mogła przytulić płaczące dziecko. W ten sposób dyrekcja zabezpiecza się przed potencjalnymi oskarżeniami o molestowanie. Zapewne ów wymóg nie jest zawieszony w próżni, a „dmuchanie na zimne” ma swoje podstawy w codziennym pedagogicznym doświadczeniu.

Każdy, kto chce kontynuować lub zacząć korzystać z programu „Rodzina 500+”, musi do końca sierpnia złożyć nowy wniosek. Dzięki wprowadzonym zmianom pomoc ma być jeszcze bardziej efektywna i docierać do osób, do których jest kierowana.

W przypadku złożenia dokumentów we wrześniu świadczenie za październik i listopad zostanie wypłacone najpóźniej do 30 listopada. Jeśli rodzic zrobi to w kolejnych miesiącach, pieniądze będą przyznawane od miesiąca, w jakim złoży wniosek. Rząd wprowadził w tym roku zmiany w programie. Pierwsza z nich zakłada nowy sposób wypłaty pieniędzy samotnym rodzicom. Do tej pory część osób żyjących w nieformalnych związkach we wniosku 500+ deklarowała, że są samotnymi rodzicami.

W szafie, pomiędzy starannie złożonymi ubraniami, zagnieździły się mole. Nikt nie zauważył, kiedy i jak się tam dostały. Były ciche, bezszelestnie pracowały w mroku. Gdy je spostrzeżono, było już za późno: tkaniny zamieniły się w strzępy. I niewiele już dało się zrobić, aby naprawić ubranie.

Obraz nasuwa podobieństwo do zniszczenia, które czasem dokonuje się w delikatnej ludzkiej tkance życia. Niekiedy i tam dochodzi do utajonego, niszczącego procesu rozrywania wzoru, łączeń, jedności, więzi. W mroku, w zatrutej jadem złowrogiej ciszy, świecie misternej intrygi szczelnie oddzielonej od świata pozorami porządku i zwyczajności, przykrytej fałszywym uśmiechem, trwa proces destrukcji. Dokonują tego ludzie - mole. Szepczący ciche, śliskie i niszczące słowa.

Znikają z naszego języka staropolskie pozdrowienia: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”, „Szczęść Boże!”. Nawet proste „dzień dobry” coraz częściej zastępują różne „hejki” i „hallo!”. Zmienia się język, a wraz z nim odchodzi przeszłość. Szkoda tylko, że przy okazji podcinamy korzenie, z których wyrośliśmy.

Pamiętam rozmowę, podczas której szeroko dyskutowano na temat słów „Szczęść Boże!”, od których swoje przemówienie do mieszkańców rozpoczął prezydenta dużego miasta naszego regionu. Mój rozmówca (skądinąd osoba wierząca i praktykująca) tłumaczył, że przecież TAK „nie wypada”, że TO śmieszne, budzi zakłopotanie słuchaczy, że trzeba być neutralnym. Księdzu, biskupowi - pasuje. OK. Ale urzędnikowi publicznemu?... Czy aby na pewno miał rację?