Zespół lekarzy Siedleckiego Centrum Onkologii Mazowieckiego Szpitala Wojewódzkiego przeprowadził pierwszą w szpitalu operację wycięcia raka odbytnicy z wykorzystaniem systemu robotycznego da Vinci.

W operacji udział wziął certyfikowany proktor, lekarz szkoleniowy dr Mateja Skrovina z Czech. W Polsce rak jelita grubego (okrężnicy, odbytnicy i odbytu) jest jednym z najczęściej występujących nowotworów złośliwych. - To druga co do częstości przyczyna zgonów nowotworowych w populacji mężczyzn i trzecia w populacji kobiet. Skuteczność jego leczenia jest ściśle związana z wczesnym rozpoznaniem, jak również jakością leczenia - mówi prof. Jakub Radziszewski, operator systemu da Vinci. - W przypadku chorych leczonych chirurgicznie kluczowe znaczenie ma precyzja i doszczętność zabiegu operacyjnego. Do osiągnięcia tego celu znacząco przyczynia się system da Vinci, jakim dysponuje od 2019 r. nasz szpital.

Zwierzęta, które trafią do ośrodka rehabilitacji dzikich zwierząt w Skrzynicach Drugich koło Lublina, dzięki specjalistycznej opiece mają szansę na wyzdrowienie, a tym samym na powrót do swoich naturalnych środowisk.

Goście ośrodka to dzikie zwierzęta z lasów Lubelszczyzny i sąsiednich województw, m.in. kuna z Białej Podlaskiej czy lisek z Dubienki nad Bugiem. „Leśne Pogotowie” prowadzone przez Lenę Grusiecką i jej męża Mateusza Kulika zajmuje się chorymi sarnami, lisami, jeżami, borsukami czy ptakami. W planach jest utworzenie punktu edukacyjnego, gdzie będzie można poznać pracę opiekunów zwierząt i dowiedzieć się, jak o nie dbać oraz chronić przyrodę. Codziennie jest ogrom pracy, bo podopiecznych przybywa. - Trafiają tu zwierzęta, które są zranione, chore i nie mogłyby samodzielnie przeżyć - mówi L. Grusiecka, prezes Stowarzyszenia „Leśne Pogotowie”. Aktualnie w ośrodku przebywają m.in. lisy, jeże czy ptaki. W domu u pani Leny swoje miejsce znalazła kuna, która jest od początku funkcjonowania placówki, czyli ponad trzy lata. - Jest częściowo sparaliżowana, ma problemy z koordynacją tylnych łapek.

Choć ten sposób leczenia znany jest od starożytności, oficjalnie zezwolono na stosowanie go w 2005 r. Hirudoterapia, czyli leczenie różnorodnych dolegliwości zdrowotnych przy użyciu pijawek, pomaga przy m.in. bólach głowy, nadciśnieniu, cukrzycy, alergii czy chorobach tarczycy.

Dowodów na to, że pijawek w medycynie używano przed wiekami w Egipcie czy Chinach, nie brakuje. Rozkwit hirudoterapii przypadł na XVIII i XIX w. Rozwój medycyny, jaki nastąpił w XX w., mocno ograniczył te praktyki. Wynikało to z faktu, że pijawki, które stosowano do upuszczania krwi, pozyskiwano z rzek i jezior. Tam pożywiały się one krwią różnych organizmów i nie wiadomo było, z jakimi bakteriami czy wirusami mogły mieć kontakt. Jeśli zaraziły pacjenta, dochodziło nawet do zapalenia opon mózgowych, posocznicy czy śmierci. Jednak wyizolowanie z gruczołów śluzowych pijawek hirudyny i innych cennych związków na nowo rozbudziło zainteresowanie hirudoterapią. Dziś pijawki, których używają profesjonalne gabinety, hodowane są w certyfikowanych laboratoriach, co pozwala na zachowanie bezpieczeństwa. Nie można też stosować tej samej pijawki u dwóch osób.

Wraz z nadejściem wiosny zwiększa się zagrożenie pożarowe powodowane wypalaniem pozostałości roślinnych na polach, łąkach, poboczach dróg i torowisk.

Wypalanie traw jest czynem zabronionym przez prawo. Wbrew utartym poglądom, proceder ten nie daje żadnych korzyści, a wręcz przeciwnie - przynosi wyłącznie szkody dla przyrody i człowieka. Warto zaznaczyć, że zakaz wypalania traw określony został w ustawie o ochronie przyrody oraz w ustawie o lasach. Natomiast kodeks wykroczeń przewiduje za to karę nagany, aresztu lub grzywny. Wypalanie pozostałości roślinnych może prowadzić do pożarów, a w wyniku podmuchu wiatru istnieje niebezpieczeństwo przeniesienia płomieni na obszary leśne i zabudowania. Na dużych obszarach giną nie tylko suche źdźbła traw, ale również cały system korzeniowy, flora, bakterie i grzyby, które powodują szybszą wegetację roślin. Ofiarami pożarów są owady, ptaki, zwierzęta, a nawet ludzie.

Rozmowa z Jolantą Zajdel, prezes Polskiego Towarzystwa Przyjaciół św. Hildegardy.

Oczyszczanie organizmu to moda czy konieczność?

Jeśli moda - to jest to dobry trend, ale oczyszczanie to przede wszystkim konieczność. Współcześnie każdy organizm codziennie konfrontuje się z ogromną liczbą toksyn środowiskowych, które zakłócają jego działanie, takimi jak smog, pestycydy, herbicydy czy metale ciężkie, oraz toksynami, które wytwarza w procesach metabolicznych, jak alkohol (spożycie cukru), kwas moczowy czy amoniak. Organizm obciążony toksynami, złogami powstałymi w wyniku złego odżywiania i słabej jakości pożywienia nie ma szans na prawidłowe funkcjonowanie. Jak mówi Hildegarda: „Kto nie oczyszcza, nie leczy”. Jeśli chcemy być zdrowi to okresowe oczyszczanie organizmu jest koniecznością.

19 lutego oficjalnie otwarto Centrum Opiekuńczo-Mieszkalne w Dubowie. Jego oferta skierowana jest do osób z niepełnosprawnością.

Centrum zlokalizowano w budynku, w którym przez lata mieściła się szkoła podstawowa. - Powstał jeszcze przed II wojną światową, a dokończono go w latach 40 ubiegłego wieku. Od kilku lat był niewykorzystany. Obecnie jest pozbawiony barier architektonicznych. Pokoje są w pełni wyposażone i dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych. Pomieszczenia centrum wyposażono w system monitorująco-alarmowy oraz przyzywowy, a także w niezbędny sprzęt rehabilitacyjny, pomocniczy, codziennego użytku, sprzęt gospodarstwa domowego i wypoczynkowy. Na zewnątrz obiektu znajdują się siłownia, altana i ławki - wylicza wójt gminy Łomazy Jerzy Czyżewski. Przebudowa i remont budynku oraz załatwianie formalności, związanych z uruchomieniem COM trwały półtora roku. - Koszt przystosowania i wyposażenia wyniósł ponad 2 mln zł. Ponad 1,5 mln zł pochodziło z Solidarnościowego Funduszu Wsparcia Osób Niepełnosprawnych, reszta z Rządowego Funduszu Inwestycji Lokalnych - podkreśla włodarz.

Na początku kwietnia obchodzony jest Dzień Świadomości Autyzmu. O tym, jak rozpoznać autyzm i gdzie szukać pomocy, mówi Barbara Sienkiewicz, prezes fundacji „Żółty Latawiec”.

Świadomość społeczeństwa na temat autyzmu i zespołu Aspergera i istoty problemu jest większa, chociażby przez kampanie, lepszy dostęp do diagnozy. Na pewno wiedza jest jednak niewystarczająca w szkołach i przedszkolach, czyli placówkach oświatowych, ale również np. w urzędach. Ludzie z tego typu zaburzeniami, gdy pojawiają się w przestrzeni publicznej, bardzo często nie są rozumiani. W mojej opinii, każdy człowiek ma swoją „instrukcję obsługi”. Dobrze by było, aby każde dziecko, które jest w placówce, miało stworzoną taką instrukcję, bo dzieci z zaburzeniem autyzmu lub Aspergera rodzą się bez pewnych umiejętności. Ich rozwój jest nieharmonijny, stąd mówi się o autyzmie - zaburzenie. W niektórych obszarach dziecko czy osoba dorosła rozwija się wyśmienicie, natomiast deficyty w innych obszarach powodują, że bardzo często taki człowiek nie jest w stanie funkcjonować samodzielnie. To problem bardzo skomplikowany i złożony, dotyczy ludzi dorosłych, młodych i dzieci.

Rozmowa z lek. Pauliną Mikulską, ordynatorem oddziału dziecięcego Mazowieckiego Szpitala Wojewódzkiego im. św. Jana Pawła II w Siedlcach.

Epidemiolodzy nie znaleźli jak dotąd odpowiedzi na pytanie o czynniki powodujące niszczenie wysp trzustkowych, zatem nie jesteśmy w stanie wskazać przyczyn wzrostu zachorowań. Hipotez jest wiele, niektóre mówią o korelacji z zapadalnością na cukrzycę typu I pewnych infekcji wirusowych. Jednak dopóki naukowcom nie uda się odkryć konkretnego podłoża cukrzycy, możemy mówić tylko o faktach: obserwujemy skok w statystykach, ale nie wiemy, skąd ten wzrost. Jeśli chodzi o cukrzycę typu II, jest to de facto zupełnie inna choroba. Obydwa typy łączy tylko nazwa i to, że towarzyszy im podwyższony poziom cukru we krwi. Odmienny jest natomiast mechanizm ich powstawania. O ile w cukrzycy typu I dochodzi do niszczenia wysp trzustkowych produkujących insulinę, o tyle w cukrzycy typu II, która często koreluje z otyłością dzieci, mamy do czynienia z insulinoopornością: insuliny jest we krwi dużo, ale tkanki są na nią oporne. To, że przybywa zachorowań na cukrzycę typu II, wiązać trzeba ze zwiększającą się liczbą dzieci z nadwagą.

Już 185 mld zł popłynęło w dobie pandemii z państwowego budżetu na ratowanie miejsc pracy, zapewnienie płynności finansowej polskich firm i jako wsparcie dla rodzin. - Z optymizmem patrzymy w przyszłość, podejmując trudne, odpowiedzialne działania - zaznaczyła minister Marlena Maląg.

Spotkanie z udziałem szefowej resortu rodziny i polityki społecznej, parlamentarzystami oraz prezesem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odbyło 19 lutego w Siedlcach. Podczas konferencji politycy wypowiadali się w kontekście programów społecznych prowadzonych przez państwo podczas pandemii. Informowali również o instrumentach pomocowych, oferowanych w ramach tarcz antykryzysowych. Jak zauważyła M. Maląg, Siedlce są wyjątkowe pod względem współczynników powiązanych z dzietnością, promocją rodziny: - W skali kraju poziom zastępowalności pokoleń wynosi ok. 1,42%. Tu natomiast ten wskaźnik kształtuje się na poziomie 1,79%, co pokazuje pozytywne wyniki w zakresie polityki prorodzinnej. Analizując również ilość zawieranych małżeństw, to właśnie Siedlce są na szóstym miejscu spośród 73 regionów. Polityka polskiego rządu oparta jest na stabilnym fundamencie rodziny. By ją wspierać, realizowany jest szereg programów społecznych, które od pięciu lat mają przede wszystkim przywrócić godność polskiej rodzinie, wzmocnić ją finansowo, ale także to potężna inwestycja w kapitał ludzki.

Ile godzin snu potrzebuje dorosły człowiek? Jak radzić sobie z bezsennością? Czego oznaką może być chrapanie i skąd bierze się lunatykowanie?

Współczesna psychologia definiuje sen jako odmienny stan świadomości. Odmienny, a więc taki, w którym tracimy kontakt z otaczającą nas rzeczywistością. - Odpowiednia ilość snu jest ważna dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. W tym czasie odpoczywa nasze ciało i umysł - przypomina Elżbieta Trawkowska-Bryłka, psycholog. Zauważa jednocześnie, iż bezsenność rozumiana jako zupełny brak snu właściwie nie istnieje. - Człowiek nie jest w stanie wytrzymać zbyt długo bez spania. Maksymalny czas uzyskany w wyniku eksperymentu naukowego wynosi około 200 godzin. Jednak już po 100 godzinach braku snu u ludzi, którzy poddali się badaniu, pojawiały się poważne zaburzenia psychiczne: urojenia, halucynacje, ponadto znaczne zaburzenia pamięci i koncentracji uwagi przejawiające się m.in. niezdolnością do rozwiązania najprostszego zadania matematycznego, a także rozdrażnienie i utrata kontroli emocji - tłumaczy.