Dar Kościoła
Bóg błogosławi stworzeniom już na początku opowieści o stworzeniu świata: „Pobłogosławił je Bóg tymi słowami: «Bądźcie płodne, mnóżcie się i zapełniajcie wody morskie. Ptactwo zaś niech się mnoży na ziemi»”. Ludzie Starego Testamentu błagają o błogosławieństwo i unikają przekleństw, które są konsekwencją niegodziwości i grzechu. Najbardziej znaną formułą błogosławieństwa w Starym Testamencie jest błogosławieństwo Aaronowe: „Pan powiedział do Mojżesza: «Oznajmij Aaronowi i jego synom: Tak macie błogosławić Izraelitów - Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozjaśni nad tobą swoje oblicze i będzie ci łaskawy. Niech Pan zwróci na ciebie swoje oblicze i niech cię obdarzy pokojem»”. W Nowym Testamencie Jezus często wyciąga błogosławiącą dłoń - do ubogich w duchu, tych, którzy się smucą, którzy pragną sprawiedliwości i cierpią prześladowania. Kościół od samego początku przejął praktykę błogosławienia ludzi, zwierząt i przedmiotów.
W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Ponieważ Bóg błogosławi, serce człowieka może z kolei błogosławić Tego, który jest źródłem wszelkiego błogosławieństwa”. Można postawić pytanie, dlaczego zatem częściej nie przekazujemy błogosławieństw?
W imię Ojca, Syna i Ducha Świętego
Bóg błogosławiący troszczy się, kieruje, zabezpiecza los, przypomina o tym, że jest Ojcem. Człowiek pobłogosławiony przez Boga cieszy się pomyślnością, a wszystko, co czyni, jest udane. W Starym Testamencie Jakub posuwa się nawet do oszustwa, aby otrzymać błogosławieństwo od swojego ojca Izaaka. – Rozpoznaje, że jest ono rzeczą najcenniejszą w jego życiu – wyjaśnia ks. dr Łukasz Celiński, przewodniczący komisji liturgicznej diecezji siedleckiej. Najważniejsze, aby było błogosławieństwo Boga, wszystko inne schodzi na drugi plan. Jak zaznacza ks. Ł. Celiński, jest ono z jednej strony wypowiedzeniem imienia Boga nad osobą lub przedmiotem, z drugiej zaś stanowi zaproszenie do tego, by wejść w poddanie się Bożemu prowadzeniu. ...
Joanna Szubstarska