Dawnych wspomnień czar
Przecież PRL był to jeden z mniej, jeśli nie najmniej, chwalebny okres w naszej historii. Brak swobód demokratycznych, cenzura, walka z Kościołem, propaganda i indoktrynacja – właśnie tym karmiono Polaków. Ktoś powie, że my takiego ustroju nie chcieliśmy, że narzucono nam go siłą z Moskwy. Skoro tak – to dlaczego nadal się o nim pamięta i wcale nie stawia go w negatywnym świetle? Przyczyn takiego stanu rzeczy jest wiele.
Trochę historii
Od kiedy mówimy o Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej? Wbrew pozorom wcale nie jest to tak proste pytanie, jak mogłoby się wydawać. Wielu historyków za początek istnienia PRL-u uważa rok 1952, kiedy to została uchwalona tzw. konstytucja lipcowa, na mocy której nazwę naszego kraju zmieniono z RP na PRL. Są jednak i tacy, którzy początków PRL-u upatrują w dacie 22 lipca 1944 r. Tego właśnie dnia ogłoszono manifest Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego – samozwańczego, tymczasowego organu władzy wykonawczej, powstałego z inspiracji Stalina w Moskwie, grupującego ludzi o poglądach lewicowych, całkowicie posłusznych woli radzieckiego dyktatora. Która z dat jest słuszna? Trudno odpowiedzieć jednoznacznie na to pytanie.
Niezależnie od tego trzeba zdać sobie sprawę z faktu, że po zakończeniu II wojny światowej w Polsce i w całej Europie Środkowo-Wschodniej doszło do ugruntowania się ustroju, który jak do tej pory był całkowicie obcy mieszkańcom tej części Starego Kontynentu. Nazywano go różnie: komunizmem, realnym socjalizmem, demokracją ludową. Zresztą nie nazewnictwo jest w tym momencie kwestią najistotniejszą, ale raczej to, co nowy ustrój miał do zaproponowania społeczeństwu. Do roku 1953, a więc do momentu śmierci Stalina, owe propozycje nie wychodziły poza wierne naśladowanie wzorca radzieckiego. ...
Marcin Gomółka