Dilerzy miłości

W piątym tygodniu po Wielkiej Nocy w Liturgii godzin Kościoła zatrzymujemy się nad ciekawym tekstem nieznanego autora, pochodzącym z pierwszych wieków Kościoła.

„List do Diogneta” pokazuje duchowość i sposób życia chrześcijan w świecie. „Mieszkają każdy we własnej ojczyźnie, lecz niby obcy przybysze. Podejmują wszystkie obowiązki jak obywatele i znoszą wszystkie ciężary jak cudzoziemcy. (…) Są w ciele, lecz żyją nie według ciała. (…) Kochają wszystkich ludzi, a wszyscy ich prześladują. Są zapoznani i potępiani, a skazywani na śmierć zyskują życie.” I ostatecznie autor daje najcenniejszą wskazówkę o tym, jakie ma być życie ucznia Chrystusa: „czym jest dusza w ciele, tym są w świecie chrześcijanie”.

Chrześcijanie to ci, którzy doświadczyli miłości i uczą się kochać. Jezus w Ewangelii na V Niedzielę Wielkanocną zachęca uczniów do tego, by pierwsza była dla nich miłość. To ona ma wyznaczać sposób postępowania i rozwiązywania trudnych kwestii, ma być motorem napędowym przeżywania relacji do drugiego człowieka. „Po tym wszyscy was poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13,35). Słowa Jezusa są tym bardziej znaczące, ponieważ zostały wypowiedziane chwilę po tym, jak Judasz poszedł wydać Mistrza arcykapłanom. Słowa Jezusa afirmujące miłość w obliczu zdrady wskazują na priorytet tego, co rozwija człowieka i jego relacje.

Wzór Mistrza z Nazaretu oddającego z miłości życie dla zbawienia ludzi ma być impulsem do pokonywania trudności w relacjach. Sposób postępowania chrześcijan – poprzez świadectwo naśladowania Jezusa – ma być zachętą dla innych, by wejść na drogę chrześcijańskiego życia opartego o priorytet miłości.

Duchowość chrześcijańska przez wieki starała się czerpać z wzoru Jezusa. Niemiecki zakonnik Tomasz a Kempis w poradniku życia duchowego„O naśladowaniu Chrystusa” daje wskazówkę: „Bóg tak nas stworzył, abyśmy uczyli się nawzajem nosić swoje ciężary, bo nikt nie jest bez wady, nikt bez jakiegoś obciążenia. (…) trzeba byśmy się wzajemnie znosili, nawzajem siebie podtrzymywali – pomagali sobie, doradzali i upominali”.

Czas Wielkiej Nocy jest odnawianiem się w wierze i powrotem do źródeł życia duchowego i moralnego. W świecie, który nosi wiele znamion działania zła, starajmy się przezwyciężać to, co grzeszne mocą Zmartwychwstałego.

Mielcarek o. Błażej