Dna moczanowa (I)
Zaobserwowano, że zachorowalność na nią rośnie wraz z wiekiem, a dodatkowo do jej wystąpienia predysponują m.in. choroby nerek, nieodpowiednia dieta, nadciśnienie tętnicze czy cukrzyca. Mimo że objawia się przykrymi i silnymi bólami stawów, to rozpoznana daje szanse na wyleczenie.
Dna moczanowa, kiedyś nazywana „chorobą królów”, polega na odkładaniu się kryształów kwasu moczowego w stawach i tkankach miękkich w wyniku zbyt wysokiego stężenia tej substancji we krwi. Kwas moczowy ulega krystalizacji w temperaturze niższej niż ta, jaka panuje wewnątrz ciała, toteż najczęstszą lokalizacją choroby są stawy stopy, zwłaszcza palucha. Atak dny polega na nagłym pojawieniu się silnych dolegliwości bólowych wraz z obrzękiem, zaczerwienieniem skóry nad zajętym stawem, nadmiernym jej uciepleniem i znacznym ograniczeniem ruchu. Kiedy dna moczanowa zajmuje stawy stopy, mówimy wówczas o podagrze.
Często samo wysokie stężenie kwasu moczowego we krwi nie wyzwala ataku dny moczanowej. Musi wówczas pojawić się czynnik, który zapoczątkuje stan zapalny. Należy do nich alkohol, wysiłek fizyczny, niektóre leki, infekcja czy dieta bogata w puryny. Atak dny najczęściej pojawia się nocą lub nad ranem, a ból ma charakter narastający. Nieleczony zwykle ustępuje samoistnie po około tygodniu. Chorzy odczuwają spokój zazwyczaj przez pół roku, aż do pojawienia się kolejnego ataku dny. Wraz z upływem czasu w zajętym stawie dochodzi do destrukcji jego elementów, z powolnym ograniczeniem jego ruchomości i narastającej deformacji. Ponadto kryształy kwasu moczowego mają tendencję do odkładania się w różnych okolicach ciała pod postacią tzw. guzków dnawych. Najczęściej za lokalizację obierają małżowiny uszne, krążki międzykręgowe, ścięgna, więzadła, ściany naczyń krwionośnych, ślinianki czy nerki.
Lek. med. Łukasz Czarnocki