Do głębi serca

Czy łuna nad Notre Dame może stać się iluminacją narodowej duszy Francji i sprawi, że znów będzie ona prawowicie zwać się „najstarszą córką Kościoła? Takie i podobne pytania w ostatnim czasie padały wiele razy. Jak brzmi odpowiedź?

Szok, jaki przeżył świat, patrząc bezradnie na pożar katedry, minął. Nowe newsy, emocje, codzienność wyparły go bezpowrotnie. Podobnie, jak to miało miejsce w Polsce po odejściu św. Jana Pawła II, katastrofie prezydenckiego samolotu w Smoleńsku. Doniesienia o śmierci kilkuset ofiar w Sri Lance, bombach, jakie wybuchły w kościołach w Wielkanoc, zabijając niewinnych ludzi, którzy przyszli, aby świętować zmartwychwstanie Chrystusa - w tym wiele dzieci - zauważyli już tylko niektórzy. To daleko od nas - zapewne wielu pomyślało. Nie dociera tam CNN, nie utrzymują korespondentów telewizyjni potentaci. Bo i po co? Biedota, niewarta uwagi. Ważniejszy jest strajk nauczycieli, ciąg dalszy politycznej nawalanki, jaka codziennie wylewa się z newsroomów rodzimych serwisów informacyjnych.

Ruszyła kolejna edycja programu „Rolnik szuka żony” – to jest info! Po raz kolejny „objawiła się” polityczna poprawność, która nakazuje wielkim tego świata „zachować się jak trzeba”, wedle kategorii przypisanych liberalnemu społeczeństwu. Ot, wróciła szara poświąteczna codzienność.

 

Złudna nadzieja

Wracając do pytania postawionego na początku tekstu: łuna nad Notre Dame nie stanie się iluminacją duszy Francji. Kto tak sądził, łudził się. Jeśli dusza Francji ma ożyć, stanie się to dzięki klęczącym na paryskim bruku młodym ludziom. Trzymającym w dłoniach różańce, śpiewającym zapomniane pieśni religijne – budzącym tym samym ciekawość obserwatorów, ale i zażenowanie, konsternację rządzących, że oto w sercu szczycącego się swoją „laicite” kraju znajduje się jeszcze pokaźna gromada dziwaków, którzy wiedzą – parafrazując słowa św. Jana Pawła II – co mają zrobić ze swoim chrztem. ...

Ks. Paweł Siedlanowski