Dusze sprawiedliwych są w ręku Boga
W Domanicach był proboszczem przez 24 lata, przez ostatnie siedem lat posługiwał w parafii jako emeryt. Tam też zmarł 19 czerwca, przeżywszy 77 lat, w tym 54 lata w kapłaństwie. Jak wspominają ks. H. Wetoszkę ci, którym dane było spotkać go na swojej drodze i z nim współpracować? Dlaczego słowa z Księgi Mądrości uznano za jego dewizę życiową?
Ks. Zbigniew Zalewski, wieloletni wykładowca liturgiki w Wyższym Seminarium Duchownym w Siedlcach, poznał ks. Wetoszkę w 1956 r. Obaj składali podania do seminarium duchownego a na przełomie czerwca i lipca zdawali egzaminy wstępne. – Decyzja Henryka o zostaniu księdzem była bardzo dojrzała. Jego ojciec, choć wierzący, nie był nią zachwycony. Syn jednak raz podjętą decyzję realizował z determinacją. W liceum, do którego uczęszczał, nie było łaciny, niezbędnej w tamtych czasach w seminarium, ponieważ niektóre przedmioty były wykładane w tym języku. Dlatego po maturze przeniósł się do Niższego Seminarium Duchownego w Siedlcach, tzw. Biskupiaka, by tam podszlifować język łaciński – wspomina.
Wtopiony w permanentną formację
Charakteryzując sylwetkę kolegi ks. Z. Zalewski przywołuje encyklikę Jana Pawła II „O formacji kapłanów we współczesnym świecie”. – Zostały w niej wyeksponowane trzy płaszczyzny formacji trwającej nie tylko przez okres seminarium, ale przez całe życie księdza. Pierwsza to formacja ludzka, dojrzałe człowieczeństwo. Drugą stanowi formacja duchowa, religijna. Trzecie pole to formacja duszpasterska, kapłańska. Ta pierwsza była u ks. Wetoszki bardzo dojrzała – podkreśla i przywołuje spotkania kapłanów z roku święceń z ks. Tadeuszem Fedorowiczem, którego św. Jan Paweł II wymieniał jako swego kierownika duchowego. ...
Małgorzata Kołodziejczyk