Dziedzictwo matki Franciszki Siedliskiej
Pytamy często: „Czy dziś są święci?”. Są. Trzeba ich tylko poszukać. Święci i błogosławieni, choć umierają, żyją. Są naszym dziedzictwem. Idą przez pokolenia i czasy, głosząc miłość, która jest silniejsza niż śmierć. Trzeba nam tylko przywoływać ich miłością.
Normal
0
21
false
false
false
PL
X-NONE
X-NONE
MicrosoftInternetExplorer4
Franciszka Siedliska urodziła się w Roszkowej Woli na Mazowszu 12 listopada 1842 r. w ziemiańskiej rodzinie Adolfa Siedliskiego i Cecylii z Morawskich. „Rodzice byli pobożni jak zwykli ludzie na świecie; odznaczali się wielką szlachetnością, ale Bóg nie panował w naszym domu” – opowie później Franciszka. Rodzice dbali o edukację córki. Nauką Franciszki zajmowały się guwernantki.
Mając 12 lat, rozpoczęła przygotowanie do Pierwszej Komunii św., pod kierunkiem kapucyna o. Leandra Lendziana. „Pamiętam 1 maja 1855 r., wstawszy rano, w bieli ubrana, pojechałam z mamą do kościoła oo. kapucynów na ul. Miodową w Warszawie. Tłum był w kościele, bo tegoż roku i dnia po raz pierwszy zaprowadzono w Warszawie nabożeństwo majowe na cześć Najświętszej Panny. Dla wielkiego tłumu pozwolono nam przejść przez chór zakonników do prezbiterium i uklęknąć na stopniach ołtarza, a więc było swobodnie; zresztą ja nic i nikogo nie widziałam i Pan Jezus, mój najdroższy, jedyny wszedł do serca mego” – wspomni później.
Franciszka od dziecka była bardzo wątła i cierpiała na chroniczną chorobę kręgosłupa. Ze względu na słaby stan zdrowia w 1860 r. wraz z rodzicami i bratem Adamem wyjechała z kraju i odbywała kuracje w najlepszych uzdrowiskach zagranicznych (Austria, Niemcy, Francja i Szwajcaria). Będąc w 1864 r. w Cannes – uprzedzając ojca o swoim zdecydowanym postanowieniu oddania się Bogu w życiu zakonnym – złożyła prywatny ślub czystości.
Młodość
Po powrocie do ojczyzny Franciszka przebywała w Warszawie oraz rodzinnym majątku w Żdżarach k. Rawy Mazowieckiej. W tym czasie złożyła śluby jako tercjarka franciszkańska. W październiku 1873 r. Franciszka udała się do Rzymu, gdzie otrzymała błogosławieństwo Ojca Świętego Piusa IX na złożoną przez siebie prośbę o zgodę na założenie nowego zgromadzenia zakonnego. O tym dniu napisała: „Pragnąc widzialnego znaku woli Pana Jezusa, udałam się do Rzymu, aby tę myśl Bożą przedstawić Ojcu Świętemu, wierząc mocno, że jeżeli otrzymam na to dzieło pozwolenie i błogosławieństwo, będzie to dla mnie wyraźny znak, że sam Pan dzieła tego pragnie – gdyby zaś Ojciec Święty nie potwierdził tej myśli – zupełnie byłam gotowa zaniechać tego dzieła”.
Założycielka zgromadzenia
Pierwsza wspólnota Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu powstała w Rzymie w pierwszą niedzielę Adwentu 1875 r. Jej wzorem stało się życie ukryte Jezusa, Maryi i św. Józefa w Nazarecie. Franciszka Siedliska przyjęła w nowej rodzinie zakonnej imię – Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza i głównym celem wspólnoty uczyniła oddanie się Kościołowi i Ojcu Świętemu, wynagradzanie Bogu, życie w miłości oraz ofiary realizowane poprzez prowadzenie różnorodnych dzieł apostolskich. W 1881 r. przybyła z pierwszą grupą sióstr na ziemie polskie i założyła dom zakonny w Krakowie, gdzie rozpoczęła nauczanie katechizmu i przygotowanie dzieci oraz dorosłych do przyjęcia sakramentów.
Na przełomie 1884 i 1885 r. Franciszka odpowiedziała na prośbę polskich kapłanów pracujących wśród rodaków, którzy wyemigrowali do Ameryki. W 1885 r. przybyła do Chicago. Siostry zajęły się prowadzeniem szkół parafialnych i opieką nad chorymi oraz opuszczonymi polskimi emigrantami.
Kolejne domy zgromadzenia na ziemiach polskich założycielka tworzyła w latach 90 XIX w. Były to placówki w Krakowie, we Lwowie, w Wadowicach i ostatnia za życia F. Siedliskiej – w Częstochowie. Następne domy powstały w Kaliszu, Warszawie, Łukowie, Ostrzeszowie, a po II wojnie światowej w jej rodzinnych Żdżarach. Siostry prowadziły bursy, internaty, szkoły oraz pracowały w szpitalu. Rozszerzając pracę na kontynencie europejskim, w 1891 r. Franciszka odpowiedziała na prośbę polskich emigrantów w Paryżu i w stolicy Francji założyła dom, w którym siostry podjęły się opieki i wychowania dziewcząt, a następnie założyły szkołę. Otwierając placówkę w Londynie w 1895 r., Franciszka dała początek Polskiej Misji Katolickiej w Anglii.
Misja
Charyzmatem i ideałem duchowym Franciszki, który pozostawiła siostrom, była praca nad własnym uświęceniem i zadośćuczynienie za zniewagi wyrządzane Bogu i Kościołowi, realizowane w miłości Boga i bliźniego wszędzie tam, gdzie Boga trzeba przybliżać ludziom.
Matka Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza zmarła w Rzymie 21 listopada 1902 r. W chwili jej śmierci Zgromadzenie Sióstr Najśw. Rodziny z Nazaretu liczyło około 300 sióstr w 26 domach w Europie i Ameryce.
Jan Paweł II zaliczył Franciszkę Siedliską w poczet Błogosławionych 23 kwietnia 1989 r. W dzień po uroczystościach beatyfikacyjnych Ojciec Święty do zgromadzonych w auli Pawła VI Polaków powiedział: „Cieszę się i dziękuję w sposób szczególny Bogu za to, że właśnie mnie było dane dołączyć jej imię do tych, którzy zapisani są w niebie, a tym samym postawić ją na przedłużeniu dziedzictwa św. Wojciecha, św. Stanisława, św. Jacka…(…); że stała się świadkiem i współtwórczynią odrodzenia się w Bogu naszego narodu, gdy na jego horyzoncie zdawały się gasnąć wszystkie inne światła. (…) Dziękujemy nieustannie Bogu, że takich ludzi nie brakowało w historii naszego narodu, że nie brakowało ich w czasach krytycznych, w czasach próby, gdy ważyły się losy naszej ojczyzny, jej córek i synów, że nie brakuje ich, jak ufamy, dzisiaj”.
Kościół wdzięczny jest Błogosławionej Marii od Pana Jezusa Dobrego Pasterza za to, że dostrzegła potrzebę zajęcia się dziećmi pozbawionymi opieki religijnej w rodzinie, ubogimi, opuszczonymi, chorymi, potrzebującymi pomocy; starcami; osobami niepełnosprawnymi; samotnymi matkami. Dziękuje jej i zgromadzeniu za wielką pracę wśród polskiej emigracji w Stanach Zjednoczonych, we Francji i w Anglii.
Kościół jest jej wdzięczny przede wszystkim za to, że stała się apostołką rodziny…. Kościół wdzięczny jest za to, że na sercu swojego zgromadzenia położyła w szczególny sposób sprawę modlitwy, pracy i osobistego oddania za papieża i święty Kościół katolicki, że jako wzór do naśladowania dla swoich sióstr postawiła życie ukryte i cnoty Najświętszej Rodziny z Nazaretu.
W homilii wygłoszonej na Placu św. Piotra 5 marca 2000 r. Ojciec święty Jan Paweł II powiedział: „Jesteście najcenniejszym dziedzictwem Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu – Sióstr Nazaretanek. Jesteście dziedzictwem całego Kościoła Chrystusowego po wszystkie czasy, a zwłaszcza na Białorusi”.
Obecnie siostry nazaretanki realizują swoją misję na czterech kontynentach, w 12 krajach świata i 168 wspólnotach. Siostry pracują we Włoszech, Francji, Anglii, Stanach Zjednoczonych, Australii, na Filipinach, a ostatnio założona została afrykańska placówka misyjna w Ghanie. W Polsce jest 840 sióstr nazaretanek. Prowadzą szkoły podstawowe, gimnazja i licea: w Warszawie, Kaliszu, Kielcach i Zakopanem. Czuwają nad „Oknem Życia” w Krakowie przy ul. Przybyszewskiego 39 i w Kaliszu przy ul. Harcerskiej 1, gdzie zostało uratowanych wiele dzieci. Prowadzą wiele niepublicznych przedszkoli i katechizują tysiące dzieci i młodzieży. Zgromadzenie prowadzi domy samotnej matki.
Nazaretanki na Podlasiu
Warto zauważyć, że z diecezji siedleckiej pochodzi wiele sióstr nazaretanek. Pracują w trzech wspólnotach zakonnych: w Wytycznie i dwóch domach w Łukowie. Siostry w Wytycznie prowadzą dom rekolekcyjny, a siostry domów łukowskich na różne sposoby starają się uczestniczyć w wydarzeniach Kościoła powszechnego i lokalnego. Pracują w szkołach jako katechetki, a także z dziećmi upośledzonymi, prowadzą przedszkole. Wiele czasu spędzają w parafii: na modlitwie z dziećmi i młodzieżą, na próbach scholi, organizowaniu okolicznościowych przedstawień, przygotowaniu dekoracji, uczestniczą w pielgrzymkach autokarowych i pieszych. Podczas przerwy wakacyjnej siostry wyjeżdżają na rekolekcje z dziećmi, młodzieżą i rodzinami lub organizują kolonie letnie. Dorosłym umożliwiają odprawienie rekolekcji.
Z kaplicy nazaretanek w Łukowie korzystają różnego rodzaju środowiska: oazowe grupy młodych, Domowy Kościół, grupa pallotyńska, głuchoniemi, dla których sprawowana jest Eucharystia w języku migowym, kapłani, klerycy.
Apostołka ogniska rodzinnego
W 1996 r. bł. Franciszka została ogłoszona Patronką Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii. Jak powiedział św. Jan Paweł II, jest ona dzisiaj apostołką godności ogniska rodzinnego.
Współczesny świat niesie z sobą wiele zagrożeń. Doświadczają ich mężczyźni i kobiety, małżeństwa, młodzież oraz dzieci… Najbardziej zagrożona wydaje się być jednak współczesna rodzina! Im więcej niebezpieczeństw, tym większa jest potrzeba wiary, nadziei i miłości, modlitwy oraz świadectwa życia chrześcijańskiego.
Siostry nazaretanki modlą się codziennie za rodziny: „Najświętsza Rodzino, błogosław i strzeż wszystkie rodziny świata. Zachowaj je złączone nierozerwalnym węzłem miłości, wierne otrzymanym łaskom i obowiązkom swego powołania. Spraw, aby żyły według prawa i przykazań Bożych, by ich życie było odbiciem Twego życia na ziemi i pozwoliło im kiedyś cieszyć się Twoim szczęściem w niebie. Amen.”
S. Dorota Korycińska, nazaretanka