Dzieje kultu Szkaplerza
Bracia z Góry Karmel
Na przełomie XII i XIII wieku na zboczach góry Karmel w Palestynie powstała wspólnota pustelników, którzy na znak szczególnej więzi z Matką Bożą nazwali siebie Braćmi Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Prowadzili oni życie wypełnione modlitwą i umartwieniami. Za duchowego przewodnika obrali proroka Eliasza, który niegdyś, na tej górze, wyprosił u Boga deszcz dla Izraela, gnębionego za grzechy trzyletnią posuchą (por. 1 Krl 18). Przyłączył się do nich – przybyły w te strony z krzyżowcami – Bertold z Kalabrii, który wraz z dziesięcioma towarzyszami utworzył w 1149 r. wspólnotę pierwszych braci karmelitów. Został on pierwszym przeorem tego zgromadzenia. W 1226 r. papież Honoriusz III zatwierdził ich Regułę.
Od samych początków swojego istnienia pustelnicy karmelitańscy w szczególny sposób oddawali cześć Najświętszej Maryi Pannie. Jej poświęcili pierwszą kaplicę na górze Karmel i od Niej przejęli model dla swego życia. Zgodnie z zaleceniami Reguły ma ono być „oddane dniem i nocą rozważaniu Prawa Pańskiego i czuwaniu na modlitwach”. Maryja słuchająca i kontemplująca w swoim sercu wszystkie wydarzenia i słowa Boże jest uważana za Matkę i Opiekunkę Zakonu, o czym wymownie mówi jego tytuł. Wpatrując się w Maryję i tworząc z Nią jako bracia wspólnotę, karmelici uczą się żyć w obecności Bożej. ...
Magdalena Błażejczyk