Faktofobia
Zazwyczaj przestaje być dla niego ważne, który z nich pokazuje właściwy czas. Stają się artefaktami, mniej lub bardziej pięknymi dodatkami do wystroju wnętrza, tracąc swoje pierwotne przeznaczenie. To obraz rzeczywistości, która nas otacza. „Żyjemy w czasach, w których człowiek, mając nieograniczony dostęp do informacji, jest jednocześnie coraz rzadziej zainteresowany prawdą” - napisał kilka dni temu felietonista „Gościa Niedzielnego” Błażej Kmieciak („Faktofobia”, GN 32/2019 - od autora pozwoliłem sobie „pożyczyć” tytuł niniejszego artykułu). Pełna zgoda. Żyjemy szybko, płytko, byle jak w świecie wypełnionym gotowcami i towarami wysoko przetworzonymi. Mało kogo stać dziś na luksus jej szukania. Nie ma na to czasu ani ochoty. Po co wysilać umysł, skoro różnego rodzaju tuby medialne usłużnie natychmiast podadzą ją „na tacy” w wersji lekkostrawnej, maksymalnie skróconej, jak trzeba podrasowanej, sprofilowanej do aktualnych potrzeb? Poza tym, jeśli ktoś ciągle krzyczy: „Pali się!”, publika za pierwszym, drugim i trzecim razem jeszcze pędzi do pożaru.
Gdy za dziesiątym razem okazuje się, że to ściema, nikt się już nie nabiera. Nawet, jeśli w którymś momencie pożar okazuje się być jak najbardziej prawdziwy.
Papka
Prawdopodobnie wielu z czytelników tego i innych tekstów nie dotrwa do ich końca. Przeczytają pierwsze dwa akapity, zerkną na lead, wyimek i przeskoczą do ostatniego akapitu. Może zapamiętają tytuł, zdjęcie. Tak dziś konsumujemy – bo nie przyswajamy – treści, które do nas docierają. Maleje ilość czasu, którą przeznaczamy na każdą z nich. Muskamy wzrokiem po kolorowych nagłówkach, lajkujemy albo wrzucamy na facebooka najciekawsze, nie zatrzymując się na ich znaczeniu. Stają się bezkształtną, jednolitą masą. ...
Ks. Paweł Siedlanowski