Forma i treść
Uwagę obserwatorów zwróciły osoby świeckie rozdające Komunię św. Nie byłoby w tym być może nic dziwnego, wszak to widok powszechny w wielu krajach zachodnich, gdyby nie fakt,
iż… tylko niektóre z nich były ubrane w alby czy komże, większość zaś miała na sobie pstrokate koszulki, stroje, którym daleko do „świąteczności”. Dla wielu młodych ludzi było to tym bardziej dziwne, że nie byli to nawet nadzwyczajni szafarze Eucharystii (uprzednio odpowiednio przygotowani), ale osoby przypadkowe, wyłonione spośród uczestników ŚDM (teoretycznie przepisy liturgiczne dopuszczają takie sytuacje, ale zawsze tylko w drodze wyjątku). Wątpliwości budziły też naczynia, w których znajdował się Najświętszy Sakrament - miseczki do złudzenia przypominające te, które można kupić w znanej szwedzkiej sieci handlowej.
No i rozpoczęła się dyskusja: doszło do profanacji czy nie doszło? Zaczęto pytać: co jest ważniejsze? Fakt, iż wiele młodych osób przyjęło Eucharystię, czy forma – owszem, „odstająca” od tej, jaką znamy, ale jednak naznaczona skutecznością i prostotą? Co jest bliższe Jezusowi? Przecież pierwsi chrześcijanie też spotykali się na „łamaniu chleba” w katakumbach, kładli konsekrowane Hostie na grobach swoich męczenników, okruchy porywał wiatr itd. Nie ma się co obrażać – tłumaczyli inni. W swoim felietonie na portalu www.deon.pl Tomasz Krzyżak napisał: „Nie zadajemy sobie fundamentalnych pytań, nie chcemy wiedzieć, czemu coś służy i komu, czym zakończy się proces, który rozpoczynamy. Obserwując dyskusję w pandemii, i tę, która trwa wokół Lizbony, nie mam złudzeń, że pomija ona właśnie istotę rzeczy. Zajmujemy się kwestią drugorzędną, formą. Na dodatek ustaloną przez ludzi, przez instytucję. Tymczasem istotą jest samo przyjęcie Chrystusa. ...
Ks. Paweł Siedlanowski