Hrabina „od unitów”

Jadwiga hr. Łubieńska znana była przede wszystkim jako rzeźbiarka - właśnie w taki sposób charakteryzowana jest w wielu opisach encyklopedycznych. Wielką miłością jej życia było Podlasie, a niesienie pomocy uciemiężonym unitom w Kolanie i pobliskich miejscowościach traktowała jak misję.

Pamiętaj, glebę Ci wydrzeć mogą. Ducha bez zezwolenia Twego nigdy – napisała Jadwiga hr. Łubieńska, dedykując swej jedynej córce pamiętniki „Podlaskie <>” z uwagą: „na pamiątkę wspólnej pracy na krwawem polu”. Zwracając się do Julietty, zaznaczyła: „Ziemia święta bywa, to prawda, ale Bóg i Ojczyzna przed wszystkiem i nad wszystko, w sercu, w myśli i w woli człowieka się mieszczą. Gdybyś kiedyś wątpić o tym chciała, niech na wszelkie zwątpienie odpowie Ci Podlasie!”.

Rzeźbiarka i pisarka

Urodziła się w 1852 r. w Galicji, zmarła w 1930 r. w miejscowości Sikorz k. Płocka. Była córką Ottona Hausnera, pisarza, posła do Rady Państwa w Wiedniu i Aleksandry z Kownackich. W 1871 r. poślubiła Zdzisława Łubieńskiego i zamieszkała w Kolanie (pow. radzyński). Jak czytamy w notkach biograficznych, J. Łubieńska naukę rzeźby rozpoczęła prawdopodobnie w Krakowie. W 1876 r. wyjechała do Florencji, gdzie studiowała rzeźbiarstwo u Cassioliego. W 1878 r. urządziła tutaj pracownię. Tworzyła przeważnie w marmurze – głównie rzeźby portretowe i religijne. Swoje rzeźby wystawiała we Lwowie, Wiedniu, Turynie i Florencji.

W 1908 r. pod pseudonimem Ottonówna J. Łubieńska opublikowała w Krakowie „Podlaskie <>. 1872-1905 – Kronika 33 lat prześladowania unitów przez naocznego świadka”. ...

KL