Jezus w swoim Kościele

Ewangelia III Niedzieli Wielkanocnej jest kontynuacją opowiadania o dwóch uczniach idących do Emaus. Jezus dołącza do nich, stając się ich towarzyszem podróży.

W drodze wyjaśnia im starotestamentalne Pisma odnoszące się do Niego i wreszcie wieczorową porą, celebrując dla nich Eucharystię, daje się poznać „przy łamaniu chleba”. Dziś widzimy tych samych uczniów, jak wrócili do Jerozolimy, do 11 apostołów, i dzielą się z nimi wrażeniami ze spotkania ze Zmartwychwstałym. Nie ma już w nich rozczarowania i smutku, lecz odwaga i radość z faktu, że Jezus naprawdę żyje. W tym samym czasie Pan ponownie i niespodziewanie przychodzi do swoich uczniów, staje pośrodku nich z życzeniem „Pokój Wam”. Jezus znał zatrwożenie i wątpliwości, jakie budziły się w ich sercach, dlatego przychodzi do swoich przyjaciół, do swojego Kościoła, aby zapewnić, że On naprawdę żyje! Potwierdza namacalnie, że spełnione zostały obietnice Pism Starego Testamentu, iż Mesjasz będzie cierpiał, ale trzeciego dnia zmartwychwstanie. Urzekające jest zatroskanie Jezusa o umocnienie wiary paschalnej swoich uczniów i Jego identyfikacja z Kościołem. On go nie opuszcza. Przez całe wieki, aż do końca czasów, towarzyszy uczniom, zwłaszcza tym zatrwożonym, poranionym, wątpiącym i rozczarowanym. Jest obecny w swoim Kościele przede wszystkim w sakramentach świętych.
Dość osobliwym, a jednocześnie najbardziej przekonującym dowodem Jezusa na Jego zmartwychwstanie jest dla uczniów możliwość dotknięcia ciała Jezusa i przede wszystkim wspólny posiłek. „Macie tu coś do jedzenia?” – pyta ich. „Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby” – relacjonuje ewangelista. Tym gestem Jezus nie tylko potwierdza, że jak każdy człowiek ma ciało, które potrzebuje być odżywione, ale również wyraża pragnienie bycia z uczniami także podczas posiłku. Owo wspólne zasiadanie do stołu w tradycji Bliskiego Wschodu oznacza szczególną życzliwość, bliskość i szacunek między biesiadnikami. Nawet gdy ktoś był spoza rodziny, to podczas wspólnego posiłku traktowany był jako jeden z domowników.
W namalowanym przez św. Łukasza obrazie Jezusa przychodzącego do uczniów, przynoszącego pokój, tłumaczącego im Pisma, umacniającego ich wiarę oraz spożywającego z nimi posiłek trudno nie dostrzec obrazu Kościoła i sakramentu Eucharystii. W Kościele Jezusa, jak On sam podkreśla, „w Jego imię głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom”. Okres wielkanocny jest dla nas – dzieci Kościoła – zaproszeniem do pogłębienia wiary w Zmartwychwstałego i odnalezienia swojego miejsca w Kościele, gdzie czeka na nas On, który odpuszcza grzechy, uczy nas życia, karmi swoim Ciałem w Mszy św. Nie zmarnujmy tej wyjątkowej okazji!

KS. MARIUSZ ŚWIDER