Każdy ma swoją drogę

Świętość rodzi się w zwyczajności niekoniecznie naznaczonej doskonałą miłością, siedmiomilowymi susami, głębokimi duchowymi poruszeniami. Może dlatego tak często czujemy zniechęcenie, poddajemy się bez walki, kwalifikując a priori nasze wezwanie do bycia świętymi jako coś nierealnego, bajkowego? Bo zbyt dobrze znamy siebie?

Na początek ewangeliczna migawka. Wiele na temat relacji, jakiej pragnie Jezus, może nam powiedzieć spotkanie apostołów ze Zmartwychwstałym nad Jeziorem Tyberiadzkim (por. J 21,1-19). Najpierw Go nie rozpoznali. Na Jego zachętę zarzucili sieci, choć wiedzieli („robiąc” w tym fachu od lat), że czynność nie ma sensu. Wyciągnęli ją pełną ryb! Jako pierwszy Mistrza rozpoznaje Piotr. Spanikowany rzuca się w morze, spodziewając się surowej nagany za zdradę, niedotrzymane obietnice. Żadna z obaw jednak się nie materializuje…

A potem zaczyna się szczególny dialog. Jego głównym tematem staje się miłość. Aby go dobrze zrozumieć, potrzebne jest dopowiedzenie: język polski, dość ubogi w znaczenia, nie oddaje w pełni jego istoty. W języku greckim (w którym została napisana przez św. Jana Ewangelia), występują cztery słowa oznaczające miłość: agape – najdoskonalsza, bezinteresowna, taką miłością kocha Bóg; filia – ludzka, ułomna, rozumiana jako przyjaźń, oddanie; eros – łącząca mężczyznę i kobietę; caritas – miłość w wymiarze społecznym. W pierwszym pytaniu: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?”, Jezus pyta: czy kochasz mnie miłością doskonałą, pełną, ponad wszystko inne, większą niż wszyscy ludzie? („Simon Ioannou, agapas me pleon touton”). Piotr odpowiada: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham” – używa jednak przy tym innego słowa: „fileo”. – Tak Panie, kocham Cię, ale miłością słabą, ludzką, ułomną. W ponownym pytaniu Mistrza znów pojawia się sformułowanie „agapas me” – czy kochasz mnie miłością doskonałą, bezinteresowną, wzniosłą? Piotr powtarza dokładnie to samo, co powiedział poprzednio. ...

Ks. Paweł Siedlanowski