Konsekracja to wezwanie do świętości
Przyjęcie konsekracji wielu kojarzy się z powołaniem zakonnym. Tymczasem, by stać się osobą konsekrowaną, nie trzeba składać ślubów zakonnych i żyć za murami klasztoru. Co to znaczy być osobą konsekrowaną i kto może nią zostać?
Używając terminu „osoba konsekrowana”, będziemy odnosili go do osób żyjących w ramach indywidualnych forma życia konsekrowanego (IFŻK), a więc dziewic, wdów, wdowców oraz pustelników. Konsekracja wiąże się z publicznym złożeniem ślubów lub ślubu. Jednak będą one inne w przypadku osób żyjących w klasztorach i inne dla osób żyjących poza nimi, czyli w ramach IFŻK. Konsekracja to poświęcenie osoby Panu Bogu. To przemienienie człowieka przez Trójcę Świętą i wezwanie go świętości.
A więc każdy z nas jest „konsekrowany” przez Boga w momencie chrztu. Natomiast konsekracja zakonna czy IFŻK to szczególne poświęcenie człowieka Panu Bogu. Może ją przyjąć każdy zaproszony na tę drogę przez Pana Boga.
Od ponownego podjęcia tematu konsekracji wdów, wdowców i dziewic przez Stolicę Apostolską minęło niespełna 60 lat, ale ta forma życia konsekrowanego wciąż wydaje się mało znana. Dlaczego? Na czym polega specyfika tego powołania?
Stan konsekracji dziewic i wdów sięga czasów apostolskich. Przez długi okres przeżywał on swój rozkwit, ale w pewnym okresie historii Kościoła został stopniowo wchłonięty przez żeńskie życie zakonne, zwłaszcza monastyczne. Ponowny rozkwit nastąpił od czasów Soboru Watykańskiego II. Przez taki styl życia świeccy konsekrowani stają się bardzo wyraźnym znakiem tego, że nasza codzienność powinna być uświęcona, czyli przeniknięta i zanurzona w relacji z Bogiem. Realizują swoje śluby w takiej rzeczywistości, w jakiej żyje większość ludzi: w miejscu pracy, rodzinie, wspólnocie parafialnej, społeczeństwie. ...
MD