Kto jest moim bliźnim?

Często dziś słychać słowo „partner”. Zastąpiło takie pojęcia, jak mąż, żona, narzeczony. Mówi się o partnerstwie w biznesie, polityce. Samo w sobie nie zawiera jakiegokolwiek pejoratywnego wydźwięku. Problem leży w czym innym: jak przypomina papież Franciszek, relacja, jaką ono opisuje, mocno nacechowana jest interesownością.

Manopello to niewielka wioska we włoskim regionie Abruzji, ulokowana na wzgórzu leżącym między wysokimi masywami górskimi Gran Sasso i Majella a wybrzeżem Adriatyku. Nieco nad nią, na stoku zalesionego wzgórza znajduje się Bazylika Świętego Oblicza. Nad tabernakulum wznosi się ozdobiona kolumnami konstrukcja, w której umieszczono srebrny relikwiarz przypominający monstrancję. W jego prostokątnym przeszklonym otworze nie ma jednak Hostii. Znajduje się w nim delikatna, przezroczysta tkanina (bisior) o wymiarach 17 na 24 cm, na której można dostrzec oblicze Mężczyzny. Wedle tradycji jest to chusta, którą nałożono na twarz Chrystusa po złożeniu Go do grobu.

Ciekawe, że kiedy wyryty na niej obraz nakłada się na wizerunek Jezusa odbity na Całunie Turyńskim i sudarion z Oviedo (zachowana materia, którą otarto twarz Chrystusa po zdjęcie Ciała z krzyża), szczegóły doskonale do siebie pasują.

Badania przeprowadzone w ostatnich latach potwierdziły, iż obraz na chuście z Manopello nie został namalowany ludzką ręką, podobnie jak obraz Matki Bożej z Guadalupe w Meksyku czy wizerunek martwego ciała Jezusa na Całunie Turyńskim. Współczesna nauka nie jest w stanie wyjaśnić, w jaki sposób powstał, skąd pochodzą kolory sprawiające, że Volto Santo tak bardzo fascynuje pięknem i promieniuje życiem.

Ważny szczegół: kiedy pielgrzym znajdzie się we wnętrzu świątyni, aby dostrzec rysy Chrystusowego odbicia, musi przybliżyć się do chusty, stanąć przed nią – zmierzyć się niejako z Jego spojrzeniem, wedle tradycji utrwalającym moment zmartwychwstania – oko w oko. ...

Ks. Paweł Siedlanowski